હે પાનખર !

ફલપ્રદ મધુર ઝાકળ તણી મોસમ ખીલી 

નિકટ સખા દિવાકર દુર્બળ આંચળે લઈ 

તવ મિત્ર સંગાથે ઝીલી બોજ દુવા દઈ 

ઝરે ફલ પુષ્પ વેલીઓ વીંટળાઈ છત્ર સી 

નમે છે કુટિર તરૂ ઝીલી ભાર અંગુર હવે 

ભરે ફલ મંહી ગર્ભ ઝાઝો મધુર ઠાંસી ઠાંસી 

ફૂલે તુંબ મસમોટું રસ ઝરે દાડમ દાણે 

પથ કાપવાં લાંબો હજી મધ વહે ફોતરે 

ખીલ્યાં પુષ્પ પુરજોશમાં મધુમક્ષિકા વને 

ને વળી ગ્રીષ્મ એમ ક્યાં હાર માનવાનો હતો ?

ભરી ભીનાશ કોરે ઝરે સત્વ સંચરવા થકી ! 

મીઠાં મબલખ ભર્યા ભંડાર ઋતુ રાણી કુખે 

સૈર કરતાં બ્રહ્માંડે જન જન સૌ કોઈ દીઠાં 

મસ્તી ભરી દેવી અન્ન ભંડાર છલકાઈ બેઠાં 

કોમળ કેશ વિખરાયા શીત લહરે શીષ ઉપરે 

સૂતાં જાણે લણ્યા પાક ચાસે પૂર્યો સેંથો લલાટે 

ચડ્યાં ઘેને ખસખસ પુષ્પ સૂંઘી લણ્યા ખેતે 

બચ્યાં તેને વળી વંદી ખેર્યાં ખપારી હાથ લઈને 

વિણ્યાં હેતે બીજ ધર્યા તવ શીષ અંગ ઉપરે 

ચાલ્યાં ધીરે મંઝિલ ભણી સર્યા સરવર તટે 

ભર્યા રસથાળ મોટાં સમે ધીર ગંભીર બની 

પ્રેમે નીરખ્યાં પળપળ તવ રંગ માતૃ રૂપે,

વસંત સંગીત યાદે તલપતાં, અરે ક્યાં છે ?

હે પાનખર ! તારાં સૂર તાલમાં ક્યાં કમી છે ?

રિક્ત બાદલ રીઝ્યાં ઢળતાં દિવસ ઉપરે 

ઠૂંઠાં રંગ્યાં ગુલાબી રંગે મન ભરી તેં ખેતરે 

ઉદાસ દિલે ભમરાં ગુંજતાં રુદન વિલાપે 

જઈ બેઠાં સરિતા તટે ઉભરતાં વાંસ ઉપરે 

ચડ્યાં પડ્યાં લહર સંગે સૌ સખા ભાવે 

હટ્ટાકટ્ટા ગીદરડા ડુંગરે બેં બેં કરે વાડમાં 

તીણા સૂર તમરાં તણા હવે અતિ મૃદુ ભાસે 

કુંજન કરે ગુંજન મધુરું મસ્તીથી બાગમાં 

ટોળે વળી ઊડે આકાશમાં અનંતને આંબવા.