ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣା

ପିଲାଦିନେ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଧାଡିରେ ଛିଡା ହୋଇ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ଅନୁଭୂତିଟି ଆଜିମଧ୍ୟ ଊଣାଅଧିକେଙ୍କ ମନରେ ସତେଜ ହୋଇରହିଥିବ । ତେବେ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ପିଲାଦିନେ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥିଲି ସେତେବେଳେ ଭାବୁଥିଲି ଏ ପ୍ରାର୍ଥନା କ୍ଲାସଟା ଏମିତି ଚାଲୁଥାଆନ୍ତା କି ! କାହିଁକିନା ପ୍ରାର୍ଥନା କ୍ଲାସଟା ସରୁସରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ ଗଣିତ ନା'ନା' ଅଙ୍କ କ୍ଲାସ୍ । ଅନେକ ଦିନପରେ ଆଜି ଲେଖୁଲେଖୁ ଏହି ଅଙ୍କ ଶବ୍ଦଟି ମନକୁ ଆସିଗଲା । ସେଇଥିପାଇଁ ଲେଖିଲି ଅଙ୍କ କ୍ଲାସ୍ ବୋଲି । ଆଉ ମୋର ଅଙ୍କ ସାର୍ ଜଣକ ଥିଲେ ରାଗି । ରାଗି ମାନେ ଏମିତି ରାଗିଯେ ସିଏ ହସିଲେ ବି ମୋତେ ଲାଗେ ସେ ରାଗିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମୁଁ ଭାବେ ବୋଧହୁଏ ମୋପରି ଅନେକ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକୁଥିବେ " ଠାକୁରେ ! ଏ ପ୍ରାର୍ଥନା କ୍ଲାସଟା ଆଉଟିକିଏ ଲମ୍ବା ହୁଅନ୍ତାନି " ! ସେତେବେଳେ ସରଳ ମନରେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ନେଇ ମୋର ନା କୌଣସି ପଶ୍ନ ଥିଲା ନା ସନ୍ଦେହ ! ଯେତେଯେତେ ମୁଁ ବଡ ହେଲି ସେତେସେତେ ମୋ ମନରେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ନେଇ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା । ବିଜ୍ଞାନ ମୋତେ ଶିଖେଇଦେଲା ସନ୍ଦେହ କରିବା । ସବୁଥିରେ ପ୍ରମାଣ ଖୋଜିବା । ହେଲେ ଏହାଭିତରେ ଜୀବନର ଅନେକ କିଛି ଅନୁଭୂତି ନିରବରେ ମୋର ସନ୍ଦେହ ମୋଚନ କରିଚାଲିଛି ଭଗବାନଙ୍କ ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ନେଇ । ଆଜିବି ଭଗବାନଙ୍କୁ ନେଇ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ହେତୁବାଦୀଙ୍କ ମନରେ ଉଙ୍କିମାରିଚାଲିଛି । ଆଜିବି ଅନେକ ତର୍କ ହେତୁବାଦୀ ଆଉ ଭଗବତବାଦୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ । ଯେଉଁ ତର୍କର କୌଣସି ନିଷ୍କର୍ସ ନାହିଁ । ସେହିପରି ଗୋଟିଏ ତର୍କର ସେଦିନ ମୁଁ ଥିଲି ଜଣେ ନିରବ ଶ୍ରୋତା ।

ଘଡିରେ ସଂଧ୍ୟା ଛଅଟା । ଜଣେ ଗେରୁଆ ବସ୍ତ୍ରଧାରୀ ବାବା ନିଜ ସିଟ୍ ରେ ବସିଗଲେ ଧ୍ୟାନ ମୁଦ୍ରାରେ । ଟ୍ରେନର ଘର୍ଘର ଶବ୍ଦଟା ତାଙ୍କ ଧ୍ୟାନରେ କୌଣସି ବାଧା ଉତ୍ପନ୍ନ କଲାଭଳି ଜଣାପଡୁନଥାଏ । ବେଶ୍ କିଛି ସମୟ ପରେ ବାବା ଆଖି ଖୋଲିଲେ । ଅନତି ଦୂରରେ ମୁଁ ବସିଥାଏ ଗୋଟିକିଆ ସିଟ୍ ଟା ଉପରେ ଚକା ଆସନ ମାରି । ବାବାଙ୍କର ସମ୍ମୁଖ ସିଟ୍ ରେ ବସିଥାଆନ୍ତି ଜଣେ ମଧ୍ୟବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି । ବନ୍ଧୁକରୁ ବାହାରୁଥିବା ଗୁଳି ଭଳି ରୋକଠୋକ୍ କଥା ତାଙ୍କର । ଆଉ ତାଙ୍କ କଥା ହିଁ ତାଙ୍କ ହେତୁବାଦୀ ଚରିତ୍ରଟିକୁ ସର୍ବସାଧାରଣରେ ଉପସ୍ଥାପିତ କରୁଥାଏ । ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲି ସେ ଖୁବ୍ ଉତ୍ସୁକତାର ସହ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରୁଥିଲେ ବାବାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ । ବାବା ପ୍ରତିଟି କଥାରେ ଜଣାଉଥାଆନ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କୁ କୃତଜ୍ଞତା । ଯାହାସହ କଥା ହେଉଥାଆନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଥାଆନ୍ତି " ସବୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଇଚ୍ଛା । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଯେ ସେ ଆମକୁ ମଣିଷ ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି । ଏ ସମଗ୍ର ସଂସାରକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି "। ଅନେକ ସମୟ ଧରି ବାବାଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତା ଆଉ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଦେଖି ଆଉ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ବସିପାରିଲେନି ସେହି ହେତୁବାଦୀ ସଜ୍ଜନ ଜଣକ । କିଛିଟା ବିରକ୍ତି ଆଉ ତାଚ୍ଛଲ୍ୟ ଭରା ସ୍ବରରେ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ " କଣ ବାବା ! ସବୁକଥାରେ ଭଗବାନ, ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି । ଆଜିର ବିଜ୍ଞାନ ଯୁଗରେ ବିନା ପ୍ରମାଣରେ କଣ କିଛି ବି ବିଶ୍ବାସ କରିହୁଏ ? କଣ ପ୍ରମାଣ ଭଗବାନ ଏ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି ? ଏ ଟ୍ରେନ, ବସ୍,ମଟର ଗାଡି, ସାଇକେଲ ସବୁକିଛି ବିଜ୍ଞାନ ବଳରେ ମଣିଷ ତିଆରି କରିଛି । ତେବେ ଆପଣ ଦେଇପାରିବେ ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣା " ? ତାଙ୍କ କଥାରେ ଅବିଚଳିତ ସେ ମହାତ୍ମା ଜଣକ କୌଣସି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ଚୁପ୍ ରହିଲେ । ମୁଁ ମନେମନେ ଭାବୁଥାଏ ' ସାରଥୀ ପରଠାରୁ ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ଭଣ୍ଡ ବାବା ମାଳ ମାଳ । ଆଉ ଇଏ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ଜଣେ ' । କିଛି ସମୟ ଗଲାପରେ ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ପୁଣି କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ମଜିଗଲେ । ସେତିକିବେଳେ ସେହି ହେତୁବାଦୀ ଭଦ୍ର ଲୋକ ପାଖରେ ବସିଥିବା ଜଣେ ଲୋକ ତାଙ୍କୁ କହିଲା " ଆଜ୍ଞା ! ଆଜିକାଲି ମୋବାଇଲ୍ ବାହାରି ସବୁକିଛି ବରବାଦ୍ କରିସାରିଲାଣି । ବୁଝିଲେ ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ କଣ ଟିକିଏ ଏମିତି ଲେଖାଲେଖି କରେ । ପ୍ରଶଂସା ଟିକିଏ ପାଇବା ଆଶାରେ କିଛିଦିନ ତଳେ ଫେସ୍ ବୁକରେ ମୋ ଲେଖା କିଛି ପୋଷ୍ଟ କଲି । ହେଲେ ପରେ ବହୁତ ଅନୁତାପ କଲି ଯେ କହିଁକି ମୁଁ ଫେସ୍ ବୁକ୍ ରେ ପୋଷ୍ଟ କଲି ବୋଲି । କାରଣ ମୋ ଲେଖାକୁ ଅନ୍ୟ କେହିଜଣେ ନିଜ ନାଁରେ ସେହି ଫେସବୁକ୍ ରେ ପୋଷ୍ଟ କରିଛି । ବହୁତ ବାଧିଲା ଆଜ୍ଞା । ଏ ମୋବାଇଲ୍ , କମ୍ପୁଟର ଏସବୁ ବିଷୟରେ ମୋର ଧାରଣା ଟିକିଏ କମ୍ ତ । ସେଇଥିପାଇଁ କିଛି କରିନପାରି ଚୁପଚାପ ରହିଗଲି ଆଉ ପୋଷ୍ଟ କରିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଲି " । ଏକଥା ଶୁଣି ଭଦ୍ରଲୋକ ଜଣକ ଉଚ୍ଚ ଗଳାରେ କହିଲେ " ଆପଣ ପୋଲିସ ରେ କମ୍ପପ୍ଲେନ ଦେଲେନି ? ଏଭଳି ଚୋରଙ୍କୁ ଶକ୍ତ ପାନେ ଦରକାର ! ମୋର ମଧ୍ୟ କିଛି ରିସର୍ଚ୍ଚ ଆର୍ଟିକାଲ୍ କପି କରାହୋଇଛି । ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଏବେ କପିରାଇଟ୍ ର ସାହାଯ୍ୟ ନେଉଛି । ଯଦି କେହି କପି କରୁଛି ତେବେ ଏଟଲିଷ୍ଟ ଅରିଜିନାଲ୍ ରାଇଟରଙ୍କ ନାଁ ଭଲା ମେନସନ୍ କରନ୍ତେ । କିନ୍ତୁ ନା । ସେ ଭୁଲ୍ ସେମାନେ କରିବେନି । କେତେ ନିର୍ଲଜ ହୋଇପାରନ୍ତି ଲୋକମାନେ ତାହାର ପ୍ରମାଣ ହେଲା ଏଭଳି ଅନେକ ଘଟଣା " । ତାଙ୍କ କଥାସବୁ ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ଜଣକ ଚୁପଚାପ୍ ବସି ଶୁଣୁଥାଆନ୍ତି । ସେହି ଭଦ୍ର ଲୋକଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ବାବା କହିଲେ " ବୁଝିଲ ପୁଅ ! ତୁମେ ପଚାରିଥିବା ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ତ ତୁମେ ନିଜେ ହିଁ ଦେଇଦେଲ " । ତାଙ୍କ କଥାରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରକଟ କଲେ ସେହି ହେତୁବାଦୀ ବାବୁ ଜଣକ । ତାଙ୍କର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଦେଖି ବାବା ଟିକିଏ ହସିଦେଇ କହିଲେ " ବାପ ! ଏତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୁଅନି । ଏବେପରା ତୁମେ କହିଲ ଯିଏ ପ୍ରକୃତ ସ୍ରଷ୍ଟା ତା ନାମଟି ରହିବା ଦରକାର ! ତେଣୁ ଏ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟି ର ଯିଏ ସ୍ରଷ୍ଟା ; ତାଙ୍କ ନାମକୁ ଧରିଲେ ଅସୁବିଧା କଣ ! ବରଂ ତାଙ୍କ ନାଁ କୁ ନଧରି ନିଜ ଆତ୍ମବଡିମା ଦେଖାଇଲେ ଆମେ ହୋଇଯୁବୁ ତୁମ ଭାଷାରେ ଜଣେଜଣେ ନିର୍ଲଜ । ତେଣୁ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନର ସମସ୍ତ ଶ୍ରେୟ ସେହି ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଦେଇଥାଏ । ଏହି ଜଳ,ବାୟୂ ,ଆକାଶ ,ପାହାଡ ,ନଦୀ ,ଝରଣା ,ମୁଁ ,ତମେ, ସିଏ , ଏଜୀବନ ଏସବୁତ ତାଙ୍କରି ସୃଷ୍ଟି । ତାଙ୍କ ଛଡା ଆଉ କିଏ ସୃଷ୍ଟି କରିପାରିବ ? ଏ ମଣିଷ; ଯିଏ ନିଜର ସାମାନ୍ୟ ଉପଲବଦ୍ଧିକୁ ଅନ୍ୟସହ ବାଣ୍ଟିବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ବାର୍ଥ ଓ ସର୍ତ୍ତର ଖସଡା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଦିଏ ନା ସେହି ପରମ ଶକ୍ତି ଯିଏ ତାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିକୁ ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ଭାବେ ବାଣ୍ଟିବା ପାଇଁ କୌଣସି ସର୍ତ୍ତ ରଖିନାହାନ୍ତି ; ଆଉ ଯାହାକୁ ମୁଁ ଭଗବାନ ବା ପରମେଶ୍ବର ବୋଲି କହେ । ଥରେ ଚିନ୍ତାକର ଯଦି ସିଏ ସ୍ବାର୍ଥ ଦେଖି ସର୍ତ୍ତ ରଖିଥାଆନ୍ତେ ତେବେ ଆମକୁ ଆମ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ପାଇଁ କେଉଁ ପୋଲିସର ହାତକୁ ଟେକିଦେଇଥାଆନ୍ତେ ? ତେଣୁ ଆଉ କଣ ପ୍ରମାଣ ଦରକାର ଭଗବାନ ହିଁ ଏ ଅଦ୍ଭୁତ ସୃଷ୍ଟିକୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ! ତେବେ ଆମର ଦୁଃସାହସକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ସେ ନିରବ ; କାହିଁକିନା ସେ ଆମର ସ୍ରଷ୍ଟା । ସ୍ରଷ୍ଟା କେବେ ଚାହେଁନା ତା ସୃଷ୍ଟିର ବିନାଶ । ତେଣୁ ସେ ନିରବ ; ତାଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ସମୟକୁ । ଆଉ ଏହି କାରଣ ସବୁ ହିଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମଣିଷଙ୍କ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ କରେ । " । ତାଙ୍କ କଥାକୁ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଅତି ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଶୁଣୁଥିଲେ । ବାବାଙ୍କର ଏକଥାଗୁଡା ଆଉ କାହାକୁ କେମିତି ଲାଗିଲା ମୁଁ କିଛିକହିପାରିବିନି । କିନ୍ତୁ ବାବା ମୋ ମନ ଆଉ ହୃଦୟକୁ କିଣିନେଇଥିଲେ । ବାବାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସେ ଭଦ୍ର ଲୋକ ଜଣକ ଟିକିଏ ବିଚଳିତ ହେବାପରି ମନେହେଲେ । ତଥାପି ଶେଷଥର ପଚାରିବସିଲେ " ଆଚ୍ଛା ! ଆପଣ ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣାତ କହିଲେନାହିଁ "? ଏଥର ବାବା ଟିକିଏ ହସିଦେଲେ । ଟ୍ରେନଟା ମଧ୍ୟ ହର୍ଣ୍ଣ ମାରିଲା । ବାବା ହସିହସି କହିଲେ " ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣା ଜାଣିବା ପୂର୍ବରୁ ମୋ ଠିକଣାଟା ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲା । ତେବେ ମୁଁ ଓହ୍ଲାଇବା ପୂର୍ବରୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣାଟା ତୁମକୁ କହିଦିଏ । ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣାଟା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ମୋହରି ଭଳି ଅସ୍ଥିର । କେବେ ଏଇଠି ତ କେବେ ସେଇଠି । ଏବେ ଏଇଠି ଅଛି ଏବେ ପୁଣି ନାହିଁ । ହେଲେ ଏହି କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଜ୍ଜନମାନେ ହେଲେ ତାଙ୍କର ନୂଆ ଠିକଣା । ଏବେ କଥା ରହିଲା ଆପଣମାନଙ୍କ ଉପରେ । ଆପଣମାନେ କେତେଦିନ ତାଙ୍କୁ ନିଜପାଖରେ ରଖିପାରୁଛନ୍ତି " ! ଏତିକି କହି ଯନ୍ତ୍ରବତ୍ ଟ୍ରେନରୁ ଓହ୍ଲାଇ ପଡିଲେ ବାବା । ଟ୍ରେନ ଝରକା ଏପାଖରୁ ମୁଁ ଦେଖିପାରୁଥାଏ ତାଙ୍କ ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନ । ଆଉ ଏହାଭିତରେ ମୁଁ ବି ହୋଇଉଠିଥାଏ ପ୍ରସନ୍ନ ଭଗବାନଙ୍କ ଠିକଣାଟା ପାଇ । ମନେମନେ ଡାକୁଥାଏ " ହେ ପ୍ରଭୁ ! ତୁମ ଠିକଣାଟା ଜଣାଇଦେଇଥିବାରୁ ତୁମକୁ କୋଟି ପ୍ରଣାମ " ! ସେଦିନ ମୋ ମନଟା କାହିଁକି କହିଲା' ସବୁ ବାବା କଳଙ୍କିତ ନୁହନ୍ତି ' ।

ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ