ହେ ବୃକ୍ଷ , ତୁ ବ୍ରହ୍ମଦାରୁ

ଗଢ଼ିଛି ତ ଧାତା ଅନ୍ନ ପ୍ରାଣଦାତା

ଖରା ବର୍ଷା ଯେତେ ବାଧୁ

ଛାଡ଼ି ସୁଖ ଭୋଗ କହ କେଉଁ ଯୋଗ

ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳେ ସାଧୁ ?

ନାହିଁ ତ ବିକାର ପର ଉପକାର

ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଉ ସଦା

ତଥାପି ବିକାଶ ପାଇଁ କେ ନିକାଶ

କରି କରୁଥାଏ ପଦା ।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ରକ୍ଷଣ ମାତ୍ର ତୋ ଲକ୍ଷଣ

ସହୁ ଆତପର ତାପ

ନିଜେ କରୁ ସ୍ବାହା ଜୀବକୁଳେ ଯାହା

ଅପକାର କରେ ବାଷ୍ପ ।

ପ୍ରାଣେ କରି ପୁଷ୍ଟି କରୁଥାଉ ସୃଷ୍ଟି

ନିୟମିତ ଅମ୍ଳଜାନ

ଅହର୍ନିଶ ଘୋର ସାଧନା ଏ ତୋର

ଦେଉ କେଡ଼େ ମହାଦାନ ।

ନବିଚାରି ଦୋଷୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତୋଷି

ସ୍ଥାନ ଦେଉ ନିଜ ମୂଳେ

ବିସ୍ତାରି ତୋ କାୟା ନିରପେକ୍ଷ ଛାୟା

ଯୋଗାଇଛୁ ଜୀବକୁଳେ।

ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ରବି ତାପ ଅନୁଭବି

ନିଜ ମସ୍ତକରେ ଧରି

ଛାୟାବୃତ ତଳ ରଖୁ ସୁଶୀତଳ

ପ୍ରାଣୀହିତ ମନେ ଭରି ।

ଶୀତଦିନେ ଛାଇ ଦୂରକୁ ଲମ୍ବାଇ

ଅର୍ଦ୍ଧେକରେ ରଖୁ ଖରା

ତୋର ସ୍ଥିତି ପାଇଁ ସବୁଜିମା ପାଇ

ଶୋଭା ପାଉଥାଏ ଧରା ।

ତୋର ପୁଷ୍ପବାସ ଖେଳି ଚଉପାଶ

ସୁଗନ୍ଧିତ କରେ ଦେଶ

ଋତୁମତେ ପର୍ଣ୍ଣ ଧରେ ବହୁବର୍ଣ୍ଣ

ମନ ମୋହେ ପରିବେଶ ।

ଫଳପୁଷ୍ପେ ଭରା ଥିଲେ ଏହି ଧରା

ଜୀବ ସନ୍ତୁଳନ ରଖେ

ବନ ହେଲେ ସୃଷ୍ଟି ଆବଶ୍ୟକ ବୃଷ୍ଟି

ହୋଇଥାଏ ଧରା ବକ୍ଷେ ।

ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ସାର କରନ୍ତେ ଆହାର

ପରଷୁ ସ୍ବାଦିଷ୍ଟ ଫଳ

ସେହି ଫଳଶସ୍ୟ ଖାଇଲେ ଅବଶ୍ୟ

ପ୍ରାଣୀଏ ପାଆନ୍ତି ବଳ ।

କେତେ ପଶୁପକ୍ଷୀ ସରୀସୃପ ରଖି

ଆଦରେ ପାଳନ କରୁ

ନାନାଦି କଷଣ ସହି ତୁ ଅଶନ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଉଦରେ ଭରୁ ।

ତୁ ଥିଲେ କି ଭୟ ମାଟି ଅବକ୍ଷୟ

ହୁଏନି ସହଜେ ବେଶି

ଭୂଗର୍ଭର ଜଳ ଉଠି ଛୁଏଁ ଥଳ

ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବେ ଆକର୍ଷଣ ପେଶି ।

ରୋଗ ଉପଶମ ନିମନ୍ତେ ସୁଷମ

ତୋ ଦେହର ପ୍ରତି ଅଙ୍ଗ

କିବା ତିଷ୍ଠି ରହି ପାରନ୍ତା ଏ ମହୀ

ନପାଇ ତୋହର ସଙ୍ଗ ?

ମୁକ ବୋଲି ସିନା ପ୍ରତିବାଦ ବିନା

ସହିଯାଉ ସବୁ ଜାଣି

ବିଷୟାର ବିଷ ସଞ୍ଚଇ ମଣିଷ

ଅଜ୍ଞାନତା ବଳେ ହାଣି ।

ଆହେ ବ୍ରହ୍ମଦାରୁ କିଏ ସେ ତୋଠାରୁ

ବୋଲାଏ ମହାନ ଜାତି

ତୁ ହିଁ କଳ୍ପବଟ ସେବା ଧର୍ମ ମଠ

ଜୀବ ପାଇଁ ପ୍ରାଣଧାତ୍ରୀ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା