କବି ର ଲେଖନୀ

ବୀଣାପାଣି କୃପା ଆଶିଷେ ଚାଲୁ ଲେଖନୀ ମୁନ

ମଧୂର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ସଙ୍ଗୀତ ବୋଲୁ ବିରହି ସ୍ୱନ ।

ସମାଧିସ୍ଥ ଦିବ୍ୟ ଚେତନା ନେଇ ଗର୍ଭ ଗହ୍ବରେ

ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ କର ବାରତା ବିଶ୍ୱ ଜନହିତରେ ।

ମାନସ କଷଟି ପଥରେ ଘଷି ସୁପ୍ତ ଭାବନା

ପରିବ୍ୟାପ୍ତ କର ଜଗତେ ଦେଇ ମଧୂ ବାସନା ।

ଝଙ୍କୃତ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ହସୁ ଶବଦ ବାଣେ

କବଳିତ ମାୟା ଜଞ୍ଜାଳ ଖେଳୁ ପଂକ୍ତି ତୋରଣେ ।

ପ୍ରଜାପତି ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଲେଖୁ ଶ୍ୱେତ ପତରେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମିଛ ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମନ୍ଦିରେ ।

ବେଳାଭୂମି ବାଲି ତୋଳୁଛି କେତେ ବାଇଆ ବସା

ସାରୁ ପତରରେ ଆୟୁଷ ଆଙ୍କେ ଆଶା ଭରଷା ।

ବଉଳ ପାଟର ଯୌବନ ଝରେ ମୃଦୁ ମଳୟେ

ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡ ସଞ୍ଜ ଗୋ-ଧୂଳି ଡାକେ ମାଟି ନିଳୟେ ।

ମିତ୍ରୋଦୟ ସୃଜେ ଲେଖନୀ ଟାଣି ରେଶମୀ ଡୋରୀ

ଶଶାଙ୍କ ପିରତି ପିୟୁଷ ପିଏ ରାତ୍ରେ ଚକୋରୀ ।

କଲ୍ଲୋଳ ନାଦିନୀ ନିର୍ଝର ପିନ୍ଧେ ପାଦେ ପଇରି

ଶୁଷ୍କ ଗୁଳ୍ମ ଲତା ପଲ୍ଲବୀ ବୋଲେ ଶାନ୍ତି ଶାୟରୀ ।

ନବାନ୍ଧେ ବନ୍ଧନ ଶିକୁଳି ମୁକ୍ତ ଲେଖନୀ ସ୍ୱର

ଚାପ ରାଜଶକ୍ତି ରୋଦନ ଅବା ପ୍ରିତି କାହାର ।

ସମାଜ ତର୍ପଣ ଦର୍ପଣେ ଆଙ୍କେ ଅତି ଯତନେ

ଐତିହ୍ୟ ସଂସ୍କୃତି କିରତି ଗାଏ ମେଘ ବାହନେ ।

ମହାସିଦ୍ଧି ରଚେ ଶବଦେ ଟାଣି ଧନୁ ଟଙ୍କାର

ସାହିତ୍ୟ ଦର୍ଶନ ବିଞ୍ଚିଣ ବୋଲେ ଲେଖନୀ ବୀର ।

ଐଶ୍ବର୍ଯ୍ଯ ମଣ୍ଡିତ କଲମ ମୁନ ସତ୍ୟ ଉଚାରେ

ପର୍ଯ୍ୟାସିତ କବି ବିଶେଷ ପଥେ ମଙ୍ଗ ସମ୍ଭାଳେ ।