ପ୍ରୀତି ଉପହାର

ସାଗର ବେଳାରେ ସୁନେଲି ସକାଳେ

ନୀଳ ପରୀଟିଏ

ମୋ' ଆଖିରେ ପଡିଗଲା ।

ସାଗର କନ୍ୟାର ସଉରଭ ନେଇ

ନୀଳ ଲହାରୀକୁ

ପରାଜିତ କରୁଥିଲା ।

ଆଖିରେ ତା' ଥିଲା ବିଜୁଳି ଚମକ

ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳରେ

ଶ୍ରାବଣୀର ରଂଗଶାଳା ।

ଓଠରେ ତାହାରି ନିର୍ଲିପ୍ତ ବେଦନା

ଓଠର ଭାଷାକୁ

ଆଖିରୁ ଝରାଉ ଥିଲା ।

ଦରଦ ସବୁକୁ ତୁଳୀର ମୁନରେ

ଭିଜା ବାଲି ଦେହେ

କବିତାର ରୂପ ଦେଇ ।

ଆଙ୍କି ଦେଇ ଗଲା ନିଜ ଚିତ୍ରପଟ

କପଟ,ଛଳନା

ଦୁନିଆଁ ରୁ ଦୂର ହୋଇ ।

ସେଇ ଚିତ୍ରପଟ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ

ନିର୍ବିକାର ଭାବେ

କେତେ କଥା କହି ଗଲା ।

ନଥିଲା ସେଥିରେ ମିଛ ବା ଛଳନା

ଜୀବନ ଯାତନା

ତା' ସୁରରେ ଭରିଥିଲା ।

କରିଛି ଶପଥ ତା' ଜୀବନ ଗୀତ

କବିତା ରୂପରେ

ଦୁନିଆଁକୁ ଶୁଣେଇବ ।

ବନ୍ଦିନୀ ନ ହୋଇ ଜିଇଁବାର ପାଇଁ

ତା' ପ୍ରିୟ ସାଥୀଙ୍କୁ

ଗୀତେ ଗୀତେ ବୁଝେଇବ ।

ସରଳା ସେ ସିନା, ଦୁର୍ବଳା ନୁହେଁ ସେ

ତା' କବିତା ସବୁ

ତାହାରି କାହାଣୀ କୁହେ ।

ସଂଗ୍ରାମୀ ମନ ତା' ପ୍ରତିବାଦ ସୁରେ

ଭିନ୍ନ ଦୁନିଆଁର

ଗଢିବାର ରାହା ଦିଏ ।

କବିତା ଜଗତ ଉର୍ବଶୀ ସେଇ

ହୃଦୟ ତାହାର

ବସୁନ୍ଧରା ବେଳା ଭୁମି ।

ଅଳପ କଥାରେ ମନ ଅଗଣାରେ

ପ୍ରୀତିର ଅଂକୁର

ସୃଜିଲା ହୋଇ ଉର୍ମି ।

ତା' ସୁରରେ ସୁର ମିଶିଗଲା ମୋର

ହୃଦୟେ ଉଠିଲା

ମହା ବିପ୍ଳବର ଝାଞ୍ଜି ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା

ପ୍ରତିବାଦ ଛବି

ବାଲି ଦେହେ ଦେଲୁ ଖଞ୍ଜି ।

ନାରୀ ଓ ପୁରୁଷ ଉଭୟେ ସମାନ

ସେ ଛବି ଦେହରେ

ପ୍ରତୀତ, ପ୍ରଘଟ ହେଲା ।

ସମାଜରେ ଅନ୍ଧ ପରମ୍ପରା ନେଇ

ପରିବର୍ତ୍ତନର

ଜୁଆର ଉଠେଇ ଦେଲା ।

ଭିଜା ମନ ମୋର ଉଡ଼ି ଲୁଚିଗଲା

ସେ ନୀଳ ପରୀର

ଫିକା ପଣତ କାନିରେ ।

ପ୍ରୀତି ଉପହାର ଛାଡି ଦେଇଗଲା

ଫୁଲ ମହକର

ଛୋଟ ମନ ଅଗଣାରେ ।