ନିର୍ବିକାର ଶବ୍ଦ

ବର୍ଷକ ଯାକର ଅନ୍ନ ଓ ବିହନ

ଯୋଗାଡି ଯା' ଦିନ ଚଳେ

ଜୀଇଁ ରହିବାର ଏତକ ସାଧନ

ଲହୁଲୁହ ମିଶି ଫଳେ ,

ନିଦାଘ ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ଯେବେ ତା'ର ଘରେ

ହୁତୁହୁତୁ ନିଆଁ ଜଳେ

ଚାଷୀ ମାଆ ଛାତି ଫାଟି ଅଶ୍ରୁ ଝରେ

ବୋବାଳି ଛାଡି ସେ ଟଳେ ।

ସୀମାନ୍ତରେ ଗୁଳି ଫୁଟେ ଅତର୍କିତ

ଯବାନକୁ ଭେଦି ରୋଳେ

ସଦ୍ୟ ଶହୀଦର ଶେଷ ପଥେ ସ୍ଥିତ

ଜନତାଙ୍କ ଭାବ ଭୋଳେ ,

ପିତାମାତା ସଖା ସହୋଦର ତ୍ରସ୍ତ

ଶବ ପାଇ ନିଜ କୋଳେ

ବୋହିଯିବା ପାଇଁ ତଟସ୍ଥ ଉଦ୍ୟତ

ଲୁହ କି ଦେଖିଛ ଡୋଳେ ?

ନିରାଶ୍ରା ନିରନ୍ନ ପେଟକୁ ଅଶନ

ଦେଖ ଦେଇ ଥରେ ଥାଳେ

ଶୀତେ ଥରଥର ଦେହକୁ ବସନ

ଯୋଗାଇ ଦିଅ ହେ ଫାଳେ ,

ଆସନ୍ନ ମୃତ୍ୟୁରୁ ଫେରି ଆସିଥିବା

ପ୍ରାଣୀର ସ୍ପନ୍ଦନ ତାଳେ

ଅଜଣା ଜୀବନ ମୂଲ୍ୟକୁ କିଅବା

କଳନା କରିଛ କାଳେ ?

ଯଦି ହଁ, ଆସ ହେ ସଖା ଆସ ଆସ

ବସିଯାଅ ମୋର ପାଶ

ଦେଖିବା ନିଶ୍ଚୟ ରଖ ହେ ବିଶ୍ଵାସ

ଏକାକାର କରି ଶ୍ଵାସ ,

କ୍ଷୀରରେ ଖୋଜିବା ନୀର ଅଛି ପରା

ଫେଡିଦିଅ ଯେତେ ପ୍ରାସ

ଉତ୍ତରା ପବନେ ସଞ୍ଜୀବନ ଭରା

ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଦନର ବାସ !

ଭାସି ଯାଉଥିବା ଶବଠାରୁ ଭାରୀ

ବୁଡିବା ଜୀବର ଭେକ

ବୃକ୍ଷ ଲତାର ଏ ଜୀବନେ ତାହାରି

ଆତ୍ମାକୁ ଆତ୍ମାରେ ଦେଖ ,

ଆକାଶର ରଙ୍ଗ ଯେତେ ଏବେ ପାର

ନିରେଖି ସେ ରୂପରେଖ

ନିର୍ଗୁଣ ଆତ୍ମାର ଏହି ନିର୍ବିକାର

ଶବ୍ଦ ଖଞ୍ଜି ଚିତ୍ର ଲେଖ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା