ଯାହା କହିବାର ଥିଲା

କହିବି କେମିତି ବୁଝି ପାରୁନାହିଁ 

  ପାଉନାହିଁ ଏବେ କିଛି ସୂତ୍ର, 

କାହିଁକି କେଜାଣି ଏମିତି ଲାଗୁଛି 

   ଭୁଲିଛି କି ଜୀବନର ମୂଳମନ୍ତ୍ର ।

ଅତୀତ ରହିଛି ଛାଇ ପରି 

  ଦେଖାଏ ତାର କଦର୍ଯ୍ୟ ରୂପ, 

ଡର ତ ଲାଗୁଛି କହିବାକୁ 

  ମନ ମୋର କରେ ବିଳାପ |

ସେତିକିରେ ତାର ଖେଳ ସରିନାହିଁ 

   କୁହଇ ବଡ଼ ତାଗିଦ କରି, 

କହିବାର କଥା କହିଲୁ ନାହିଁ 

   ଅତୀତ ମୁଁ ଯାଇନି ମରି |

ଲୁଚାଇଲେ କିଛି ଲୁଚିବ ନାହିଁ 

   ସମୟ କରିବ ସବୁ ଖେଳ, 

ଏବେ ଅଲୋଡ଼ା ହୋଇଛି ସତ 

   ମୋର ଆସୁଛି ବେଳ କାଳ |

ମାନୁଛି ଏହା ସବୁ ସତ 

   ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଦାରୁଣ କଥା, 

ଚୁପ ରହି ସବୁ ସହିଗଲେ 

   ପ୍ରଶମିତ ନହେବ ଏହି ବ୍ୟଥା |

ଅତୀତ ମୁଁ, ବର୍ତ୍ତମାନର ଅଛି 

  ଖାଲି ବିସ୍ପୋରଣର ଅଛି ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ, 

ଯାହା କହିବାର ଥିଲା ସବୁ 

  କହିଦେ ଏବେ ସଭିଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ |

ତେବେ ଜାଣିବେ ସଭିଏଁ, ବୁଝିବେ 

   ସତ୍ୟର କେବେ ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ, 

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ବେଦନା ଅସହ୍ୟ ହେଲେବି 

   ସିଏ କେବେ ଧର୍ମ ଭୁଲେନାହିଁ |

ଡରି ଡରି ଆଉ କେତେଦିନ 

   ଏମିତି ବଞ୍ଚି ତୁ ରହିବୁ, 

ମିଥ୍ୟା କଳଙ୍କର ଦାଗ ନେଇ 

   କେତେ ଅତ୍ୟାଚାର ଆଉ ସହିବୁ ।

ଆଖିଥାଇ ଏବେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଛୁ 

   କିଛି କି ଦେଖି ପାରୁନାହୁଁ

ଅନ୍ୟାୟର ବହ୍ନି ଜଳୁଛି ଏବେ 

   ସଭିଙ୍କ ଚିତ୍କାର କାହିଁକି ଶୁଣୁନାହୁଁ ।

ସମ୍ପର୍କ ଆଜି ତୁଟିତ ଯାଇଛି 

   ଭାଙ୍ଗିଛି ତାକୁ ଏବେ କିଏ ?

ଭଲପାଇବା ଖାଲି ନାଟକ ହୋଇଛି 

   ଆଭିଜାତ୍ୟ ତାକୁ ପର କରିଦିଏ |

ଆଭିଜାତ୍ୟକୁ ଧରି ଆବୋରି ବସିଛୁ 

   ଆତ୍ମିୟତାକୁ କରିଛୁ ସବୁ ପର, 

ମିଥ୍ୟା ଆଡମ୍ବର କରି କହୁଛୁ 

   ଏହି ଦୁନିଆରେ କିଏ କାହାର ।

ବୁଝିଯା ଏବେ ପ୍ରକୁତ ସତ୍ୟକୁ 

   କହିଦେ ଯାହା କହିବାର ଥିଲା, 

ମରୀଚିକା ସମ ଅଧର୍ମକୁ ଛାଡ଼ିଦେ 

   ଭବିଷ୍ୟତର ସାକ୍ଷୀ ବର୍ତ୍ତମାନ ରହିଲା ।