ତରୁଣ

ଉଇଁ ଆସେ ଯେବେ ମାନସ ପଟଳେ

      ଅବିର ରଙ୍ଗ ଅରୁଣ

 ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ  ମୃଦୁ ଶିହରଣେ 

     ପୁଲକି ଉଠେ ଜୀବନ ।

ହୁଏ ଅଦ୍ଭ୍ୟୁଦୟ ତରୁଣ ବୟସେ

    ସୁଗୁଣ ହୁଏ ବିକାଶ

ବଳ ବୁଦ୍ଧି ତେଜ ହୁଏ ପରିପୁଷ୍ଟ

    ସଞ୍ଚରେ ମନେ ସାହସ ।

ସୃଷ୍ଟିର ସକଳ ଲାଗେ ଆପଣାର

   ‌ ନିପୁଣ ସେ ଚିତ୍ରକର

ହୁଏ ଆନମନା ଚପଳ ବିଭୋର

    ଭାବେ ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର ।

ତା ମନ ତୂଳୀରେ ହୁଅଇ ସଜୀବ

    ରୂପ କଳ୍ପ ଭାବ ବ୍ୟଥା

ଉନ୍ମାଦନା ତାର କିଣିନିଏ ମନ

    ଖୋଜେ ସାଥି ନୀଳ ଆଶା ।

ତାରୁଣ୍ୟ ଅଟଇ ପୁଞ୍ଜି ଚାବିକାଠି

    ଖୋଲେ ଜୀବନର ଦ୍ୱାର

ସମୁଚିତ ଶିକ୍ଷା ଚରିତ୍ର ଧାରଣେ

    ହୁଏ ପାତ୍ର ଚମତ୍କାର ।

ଯଶ ଓ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଅରଜେ ଜୀବନେ

    ସୁପାତ୍ର ତରୁଣ ଯୁବା

ବଢାଏ ଗୈ।ରବ ଜାତି ଓ କୁଳର

    ପୂଜିତ ହୁଏ ପ୍ରତିଭା ।

ତରୁଣ ଅଟଇ ନୂଆ ସକାଳର

    ଉଦୀୟମାନ ସୂରୁଜ

ତାହାର ସୁଷମ ବିକାଶେ ଉନ୍ନତି

   ପ୍ରଗତି ଦେଶ ସମାଜ ।