ସ୍ଵର୍ଗାଦପି ଗରିୟସୀ

ଶିଶୁ ଓଠ ଧାରେ ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା 

    ଆଦ୍ୟ ମଧୁ ପରିଭାଷା 

ସନ୍ତାନର ସିଏ ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ଯେ' 

   ବିପଦେ ଦେଖାଏ ଦିଶା  ॥  

ମାଆ ନାମ ଗୋଟି ମଧୁ ଠୁଁ ମଧୁର 

   କଥା ଯେ କୁହୁକ ବୋଳା 

ତ୍ୟାଗର ମୂରତି ମମତାମୟୀ ସେ 

   ସେନେହେ ପଣତ ଭରା  ॥

ନିଜ ରକ୍ତ ମାଂସ ଦେଇ ସେ ଗଢିଛି

    ନଶ୍ଵର ଶରୀର ଏହି 

ଦଶମାସ ସିଏ ଗରଭେ ଧରିଛି 

  କେତେ ଯେ ଯାତନା ସହି  ॥

ତା' ବକ୍ଷୁ ଅମୃତ ଝରାଇଛି ପୁଣି 

    ପାଳିଛି ମମତା ଦେଇ 

କେତେ ଉପବାସ ବ୍ରତ ସେ କରିଛି 

     ସନ୍ତାନ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ  ॥

 

କେତେ ଯେ ଅଝଟ ସହିଛି ଆମର 

    କେବେ ଥକି ଯାଇ ନାହିଁ 

ନିଦ ନ ଆସିଲେ ଶୁଆଇ ଦେଇଛି 

    ନାନା ବାୟା ଗୀତ ଗାଇ   ॥

ଆଖି ଦେଖି ସିଏ ସବୁ ବୁଝିପାରେ 

    ମନ ତଳ କଥା ଯେତେ 

ଆମ ସୁଖ ଦୁଃଖ ମାଆଠୁଁ ଅଧିକ 

    କିଏ ସେ ବୁଝିଛି କେତେ  ॥ 

ଦାଣ୍ଡରୁ ଆସିଲେ ଧୂଳି ଝାଡି ଦେଇ 

   ପଣତରେ ମୁହଁ ପୋଛେ 

ଆଶ୍ଵାସନା ଭରା ତା' ପଣତ କାନି 

   ହୃଦୟେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ରଚେ  ॥ 

    

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତାକୁ ସେ ମନରୁ ଲିଭାଏ 

    ନୂଆ ସଂଭାବନା ଭରେ 

ମାଆର ପଣତ ଅଭୟ ଆଶ୍ରୟ 

    ଶୁଭାଶିଷ ସଦା ଢାଳେ  ॥ 

ଯେତେ କଷ୍ଟ ଥାଉ କୋଳେ ତା' ଶୋଇଲେ 

     କ୍ଷଣକରେ ସବୁ ହଟେ 

କଷଣ ଯାତନା   ମନୁ ଦୂର ହୋଇ 

     ହସର ଲହରୀ ଛୁଟେ   ॥ 

ତା' ସ୍ନେହ ମମତା ଅମୃତର ଧାରା 

     ଅବିରତ ଝରୁଥାଏ 

ସନ୍ତାନର ମୁଖେ ଦେଖି ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟ 

    ଅସୁମାରୀ ଶାନ୍ତି ପାଏ   ॥ 

ହାତ ଧରି ସିଏ ଚାଲି ଶିଖେଇଛି 

   ହସ ବୁଣି ଓଠ ଧାରେ 

ସବୁ ଲୁହ ପିଇ ବଞ୍ଚି ଶିଖେଇଛି 

    ସ୍ମିତ ମାଧୁରିମା ସୁରେ  ॥ 

ପଡି ଛିଡା ହେବା ସାହସ ବାନ୍ଧିବା 

     ଏ ମନ୍ତ୍ର ମନେ ଭରିଛି  

ଦୁଃଖ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ମନେ 

     ଜୀଇଁବା ଶିଖେଇ ଅଛି  ॥ 

ଦୀପ ସମ ଜଳି ଆଲୋକ ଭରିଛି 

   ଏହି ଆମ ଜୀବନରେ 

ସତ ଚେଷ୍ଟା ବଳେ ମାତୃ ଋଣ କିଏ

    ଶୁଝି କି ପାରଇ ଭଲେ  ॥ 

ପତିତପାବନୀ ପାତକ ନାଶିନୀ 

    ସନ୍ତାନର ସାହା ସିଏ 

ପୃଥ୍ବୀ ଠାରୁ ବଡ ନଭ ଠୁଁ ବିଶାଳ 

    ସାଗରୁ ଗଭୀର ସିଏ  ॥ 

ନିଜ ମହିମାରେ ଗରିୟସୀ ସଦା 

    କିଏ ହେବ ତାହା ତୁଲ   

ନିଜ କର୍ମ ବଳେ ଚିର ବନ୍ଦନୀୟା 

   ମୂଲ୍ୟ ତା' ଅମୂଲ ମୂଲ   ॥