ସ୍ମୂତି ଚିହ୍ନ

ତୁମେ ସ୍ମୃତି ମୋର ଅତି ଆପଣାର

ସତେ ସ୍ବର୍ଗ ପାରିଜାତ

ସୌରଭେ ଭରିଛ ଏ ଜୀବନ ମୋର

କରି ଏତେ ବିକସିତ ।

ଭୂଲିଛି ମୁଁ ପରା କ୍ଲାନ୍ତି ଅବସାଦ

ତୁମ ଚାରୁ କାନ୍ତି ପାଇ

ଆପଣା ମହକେ ଲାଭ ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ

ଦୁନିଆକୁ ଦିଅ ଧୋଇ ।

ଆହେ ସ୍ମୃତି ମୋର ଅନୁଭବେ ଆସି

ଦେଖାଇ ଦେଲ ସଂସାର

କିଏ ମୁଖାଧରୀ କିଏ ସହଚରୀ

କରୁ ଥିବ ଉପକାର ।

ସ୍ମୃତି ତୁମେ ପରା ଅପାସୋରା ଗପ

ପ୍ରେମ ସରାଗର ରାତି

ମୃଦୃମୃଦୁ ଭାବ ହୃଦୟେ ଜଗାଇ

ଜଳି ଦିଅ ପ୍ରୀତି ଜ୍ୟୋତି ।

ଆଗୋ ସ୍ମୃତି ତୁମେ ଅତିଥି ପରିକା

ମାନସରେ ଆସ ଚାଲି

ତୁମେ ପରା ମୋର ସାତ ଫରୁଆର

କାହାଣୀ ପସରା ଝୋଲି ।

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ପଥେ ଛାଇ ପରି ଆସି

ମଙ୍ଗ ଧରି କର ସିଧା

ଦୋଛକି କଠିନ ସମସ୍ୟା ଆସିଲେ

ପୋଛି ଦିଅ ଯେତେ ବାଧା ।

ଅଳସୀ ସଂଧ୍ୟାରେ ବଧୂଲି ଆଖିରେ

ଆସି ଥିଲ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ

ଫଗୁଣ ଫଗୁକୁ ଦେହ ମନେ ବୋଳି

ଅଦୃଶେ ଗଲ ଉଭାଇ ।

ତୁମେ ଶୈଶବର ଧୂଳି ଖେଳ ସାଥୀ

ଯୌବନ ପାହାଚ ପରି

ଯେତେ ଆହୋରଣ କରେ ଏଇ ପ୍ରାଣ

ଝରି ପଡେ ଫୁଲଝରି ।

ଏକାକୀ କଷ୍ଟର ଲାଘବ ପାଇଁକି

ତୁମ ଅବଦାନ କେତେ

ମୁଁ ଏକା ବୁଝେ ଗୋ ତୁମ ଉପସ୍ଥିତି

ଲୋକେ କହୁଥାନ୍ତୁ ଯେତେ ।

ତୁମେ ମୋର ସାଥୀ ବାସର ରାତିର 

ସାତ ଦୀପ ସ୍ନେହ ଦୀପ୍ତି

ମୋ ଶେଷ ନିଃଶ୍ୱାସ ଥିବ ଯାଏ ବନ୍ଧୁ

ରହି ଥିବ ଆମ୍ଭ ପ୍ରୀତି ।