ସ୍ଵାଭିମାନ

 ମାନ ଅଭିମାନ କେତେ ସ୍ୱାଭିମାନ

  ପ୍ରତୀତ ହୁଅଇ ନିତି 

ପ୍ରିୟପରିଜନ ବୁଝିଥାନ୍ତି ଜାଣ

  ସରାଗେ କରନ୍ତି ପ୍ରୀତି ।

ମନ ହୃଦରେ ବସା ବାନ୍ଧିଥାଏ

   ସ୍ୱାଭିମାନ ରୂପ କାନ୍ତି 

କିଏଵା ବୁଝିବ କାହିଁ ଏତେ କ୍ଷୋଭ

   ମିଳିବକି ଏଥୁ ମୁକ୍ତି ?

ଅଟଳ ବିଶ୍ଵାସ ସ୍ୱାଭିମାନେ ହସ

   ନିଆରା ଏ'ଭାବ ଭଙ୍ଗୀ 

ନିଃସଙ୍ଗ ସ୍ଥିତିରେ ରୁହେବି ଜିଦିରେ

  କେଵେ ଖୋଜେ ନାହିଁ ସଙ୍ଗୀ ।

କଵି ସ୍ଵାଭିମାନୀ ଭାରି ଅଭିମାନୀ

  ନିଆରା ଜୀବନ ଶୈଳୀ 

କରେନା ଆପତ୍ତି କେବେ ମଥାପାତି 

  ହୋଇଯାଉ ପଛେ ଶୂଳି ।

କଵି ଆଙ୍କେ ଛବି ଦୁଃଖସୁଖ ଦେଖି

   ସ୍ୱାଭିମାନେ ଧରି ତୂଳୀ 

କଵିଚିତ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ ନୁହେଁ ପ୍ରଭାବିତ

 କରେନାହିଁ ସେ'ଯେ କେଳି ।

ଭଙ୍ଗାକୁଡିଆରେ ସ୍ଵାଭିମାନେ ବଞ୍ଚେ 

   ସପନ ରାଇଜେ ହଜି 

କରେ ନାହିଁ ଲୋଭ ଧନକି ସମ୍ପଦ 

   ଦିଏପରା  ଆଖିବୁଜି ।

ମାନସମ୍ମାନରେ ରଖେନାହିଁ ମନ 

  ଆଶାକରେ ନାହିଁକିଛି 

ପାଠକର ପ୍ରୀତି ତା'ର ସବୁକିଛି

  ସ୍ୱାଭିମାନେ ଲେଖେ ବାଛି ।

ସ୍ୱାଭିମାନ କଥା କହୁଛି ସହସା

  ମନପ୍ରାଣ  ଆଭୁଷଣ 

ସ୍ଵାଭିମାନେ ବଞ୍ଚି ଆତ୍ମାକର ଶୁଦ୍ଧି 

  ସୁଝିଯିବ  ସବୁଋଣ ।

ସଂସାରୀ ମଣିଷ ନାହିଁକି ବିଶ୍ୱାସ

   ସ୍ୱାଭିମାନ ମାତ୍ରା ହିନ 

ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲେ ସପନସେ ' ଦେଖେ

  ସ୍ୱାଭିମାନ ପ୍ରହସନ ।