ପଶୁ ଓ ମଣିଷ

ପଶୁ ଟିଏ ଭାରି ବିଶ୍ୱାସୀ ଅଟେ ଯେ

ଅବିଶ୍ୱାସୀ ନୁହେଁ ଜମା

ପ୍ରେମ ବଦଳରେ ପ୍ରେମ ଦେଇଥାଏ

ଡିଏଁ ନାହିଁ ନିଜ ସୀମା l

ବିସ୍କୁଟ ଅବା ରୁଟି ପଟେ ଦେଖି

ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ହଲାଇ କରି

ପଛରେ ପଛରେ ଗୋଡାଉ ଥାଏ ସେ

ଦେହ ସାଥେ ଛାଇ ପରି l

ଥରୁଟିଏ ଦେଖ ଦେଇ ତାଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ

ନ ଭୁଲେ ମରିବା ଯାଏଁ

ବାର ବରଷାରେ ଦେଖିଦେଲେ ପଥେ

ଚିହ୍ନି ପାଖେ ଧାଇଁ ଯାଏ l

ଖେଳଇ, କୁଦଇ ସାଥିରେ ବୁଲଇ

ପାଖ ଜମା ନ ଛାଡ଼ଇ

ବିପଦ ଆସିଲେ ତୁମକୁ ଆଡେଇ

ନିଜେ ଆଗେ ଛିଡା ହୋଇ l

କେଉଁ ବିପଦକୁ ଖାତିର ନକରି

ସାମ୍ନା କରେ ଦମ୍ଭ ପଣେ

ଶତ୍ରୁ ଯଦି ଥିବ ଡରି ପଳାଇବ

ତାର ଦମ୍ଭ ଦେଖି କ୍ଷଣେ l

ରାଗିଗଲେ ସିଏ ଶତ୍ରୁ କୁ ନଛାଡେ

ତା ଜୀବନ ଥିବା ଯାଏ

ମାଲିକ ପାଇଁକି ନିଜ ଜୀବନକୁ

ବାଜି ବି ଲଗେଇ ଦିଏ l

ସ୍ନେହ ଆଦର ରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଏ

ବୁଲା ପଶୁ ସେ ଯେ ପରା

ମଣିଷ ହୋଇକି ତା ଠାରୁ ହୀନ କି

ଭୁଲିଯାନ୍ତି ସବୁ ପରା l

ମଣିଷ ହୋଇବି ପଶୁ ଠାରୁ ହୀନ

କର୍ମ ମାନ ତୁହି କରୁ

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ପଶୁ ହେଉ ପଛେ

ତା ଜୀବନ ନେଇ ପାରୁ l

ରାଗିଗଲେ ପଶୁ ଦାନ୍ତରେ କାମୁଡି

ରକତାତ କରି ଛାଡେ

ମଣିଷ ପରା ସେ ରାଗିବା ଛାଡକି

ଅବାଟରେ ବାଟ ହୁଡେ l

କାହାକୁ ହତ୍ୟା ତ କା ସାଥେ ଛଳନା

କେତେ ସିଏ କର୍ମ କରେ

ସ୍ନେହ, ଦୟା, ପ୍ରେମ, ଆଉ କ୍ଷମା ଗୁଣ

ନାହିଁ ତ ତାର ପାଖରେ l

ପଶୁଠାରୁ ହୀନ ଆଚରଣ ସିଏ

କରଇ ନାରୀ ସାଥିରେ

ପଶୁ କେବେ ହେଲେ ଏପରି କରମ

କରେ ନାହିଁ ଜୀବନରେ l

ପ୍ରିୟ ଜନ ଟିର ଆଖିରୁ ଦି ବୁନ୍ଦା

ଲୁହ ଦେଖି ପାଖେ ଧାଏଁ l

ଗେହ୍ଲଇ ତେଲେଇ ଦୁଃଖ ସାଥେ ତାର

ଭାଗିଦାର ହୋଇ ଯାଏ l

ପଶୁ ଠାରୁ ହୀନ ତୁମରି ପ୍ରବୃତି

ହୀନ ମାନସିକ ତୁମ

ଶିଖିଯା କିଛି ତୁ ସେ ପଶୁକୁ ଦେଖି

ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ପ୍ରେମ l