ପ୍ରକୃତି

ପ୍ରକୃତି କହେ ପ୍ରତୀକ୍ଷାକୁ

କାହିଁ ହଜିଗଲା ମୋର ପରିଚୟ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କହେ କିଛିବି ନୁହେଁ

ଏତ ସମୟର ପରିଚୟ

ସଭିଏଁ କହନ୍ତି ପ୍ରକୃତିର ଦାନ

ସୁନ୍ଦର ଏହି ପୃଥିବୀ

କେତେ ଯେ ମହାନ ସାଧୂସନ୍ତ ପୁଣି

କେତେ ଯେ ବୀର ଜନମିଲେ

ମାତୃ ଭୁମିପାଇଁ ହସି ହସି ନିଜ

ପ୍ରାଣ ବଳି ଦେଇ ତିରଙ୍ଗା ଉଡ଼ାଇଲେ

କେତେ କବି ଏଠି ଲେଖିଗଲେ ଗୀତ

ହୃଦୟର କଥା କହି

କେତେ ଇତିହାସରଖିଛି ସାଇତି

କେବଳ ଆମରି ପାଇଁ

ଗୀତା ଭାଗବତ ପୁରାଣ ପୋଥିତ

ଅମୁଲ୍ୟ ତା ପରିଚୟ

କେତେଯେ ବିଶାଳ ମନ୍ଦିରର

କାରୁ କାର୍ଯ୍ୟ କହୁଥାଏ

ଆକାଶକୁ ଛୁଏଁ ବିଶାଳ ପର୍ବତ

ଝରି ଝରି ଯାଏ ନଈ

ପ୍ରକୃତିର ଦାନ କେତେ ଗଛ ଲତା

ରଖିଛି ସେ ଆମ ପାଇଁ

ବାରମାସେ ତେର ପରବ ଆମର

ଶିଖାଏ କେତେଯେ କଥା

ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତରେ କରୁଛି ଆମରି ଚିନ୍ତା

ଏତେ ସବୁ ପରେ ମଣିଷ କାହିଁକି

ନିଜକୁ ନିଜେ ନ ଜାଣେ

ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଈଶ୍ୱର ଙ୍କୁ ଭୁଲି

ନିଜ କଥାକୁ ନିଜେ ବଖାଣେ

ସବୁକିଛି ମୁଁ କରିଛି ତିଆରି

ମୋ ପରିବାର ପାଇଁ

ବସି ଖାଇଲେତ କେବେ ସରିବନି

ଯେତିକି ଧନ ମୋହର

ସେ ମୂର୍ଖ ଜାଣେନା ନିଜ ନିଶ୍ୱାସରେ ବି

ନାହିଁ ତାର ଅଧିକାର

ସଂସାର ମାଲିକ ସଂସାରରଥ କୁ

ନିଜେ ନିଜେ ସେ ଚଲାଏ

ମା ଟିଏପରି ଧରଣୀରାଣୀ ବି

ନିଜ ଦେହେ ଆମକୁ ବଢ଼ାଏ

ଏତେ ସବୁକରି ଏତେ ସବୁ ଦେଇ

ଆମରି ଦୋଷକୁ ନିଏ ନିଜର କରୀ

ସେହି ମା ଙ୍କୁ କାହିଁକି ମଣିଷ ଚିହ୍ନେନୀ

ବାର ବାର ତାକୁ ଦେଇ ଚାଲେ ଦୁଃଖ

ସବୁ ସହି ଚାଲେ ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପାଷାଣ ପରୀ

ଆମରି ଦୋଷ କୁ କ୍ଷମା କରୁଥାଏ

ଅବୋଧ ଶିଶୁ ଆମେ ତାହାରି ବୋଲି

ଆମରି ଦେହରୁ ଯିଏ ହୋଇ ଯାତ

ଆମକୁ ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ଦିଏ

ସ୍ନେହ ମଇ ମା ସ୍ନେହ ଡୋର କାଟି

ସନ୍ତାନ କୁ ଅବାଟରୁ ଟାଣି ନିଏ

ଠିକ ସେହି ଭଳି ପୃଥିବୀ ମା ବି

ନିଜ ଭିତରେ ଆମକୁରଖି ଥାଏ

ଯେବେ ଯେବେ ଏହି ମାନବ ସମାଜ

ପ୍ରକୃତି କୁ ଖଣ୍ଡ ବି ଖଣ୍ଡିତ କରୁଥାଏ

ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତରେ ପ୍ରକୃତି ତାହାର

ନିଷ୍ଠୁର ତାଣ୍ଡବ ଦେଖାଇଥାଏ

ଆଜିର ସମାଜ ପ୍ରକୃତି ପାଖରେ

ସଦା ସର୍ବଦା ମୁଣ୍ଡ ଥାଏ ।।