ପ୍ରଜାପତି

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ରଙ୍ଗ ତୋ ଦେହେ,

ଦୁରୁ ଦିଶଇ କେତେ ମନଲୋଭା,

ଅତି ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁ ଲୋ ସତେ,

ପଡେ ଯେବେ ଦେହେ ସୂରୁଜ ଆଭା । 

ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳର ତୁ ସ୍ୱପ୍ନର ସୌଦାଗର,

ତୋତେ ଭାବି ବାର୍ତ୍ତାବହ କହନ୍ତି ମନକଥା,

ତୋ ରଙ୍ଗ-ବେରଙ୍ଗ ଦେଖି କୁନି ପିଲା,

ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି ମନର ସବୁ ବ୍ୟଥା । 

ହେଲେ...

କାହିଁକି ଲୋ ପ୍ରଜାପତି ଆଜି ମଉନ,

ସେ କାଳ ଦିନ ଆଉ ଆଜି ତ ନାହିଁ,

ନାନା ବର୍ଣ୍ଣ ଫୁଲ ବି ଦିଶୁନି,

ବୃକ୍ଷ ଲତା କେତେ ପଦା ହେଲେଣି । 

ଦୂଷିତ ହେଲାଣି ପାଣି ଆଉ ପବନ,

ବୋଧହୁଏ ସେ ଲାଗି ଉଡିବାକୁ ଲାଗୁନି ମନ,

ଆର୍ତ୍ତନାଦେ ବିକଳେ କହୁଥିବ ଆତ୍ମା ତୋର,

କାହିଁକି ଏତେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ନିର୍ଲଜ ମଣିଷ ।