ପାହାଡ଼

ଥରର ଛାତି

ବକ୍ଷରେ ଜଳୁଛି ନିଆଁ

ଲାଜରେ ତା ମୁଣ୍ଡ ପଡୁଅଛି ନଇଁ

ପାହାଡ଼ ତାହାର ନାଆଁ ।

ଜଟାଜୁଟ ମଣ୍ଡି ସେ ଗୃହୀ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ

ସିଦ୍ଧ ଭଗବାନ ଶିବ

ବାରୁଦ ଶବଦେ ପ୍ରକମ୍ପେ ତା ହୃଦ

ଏବେ ଯୋଗ ଧ୍ୟାନ ଭଗ୍ନ ।

ବିଷ୍ଣୁପଦ କୋଣୁ ଗଙ୍ଗାଧାର ନୀର

ନିର୍ଝରେ ଯାର ମସ୍ତକୁ

ଚନ୍ଦ୍ର ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିଜେ ମହାକାଳ

ପ୍ରଣାମ ସେ ଭୂଧରଙ୍କୁ ।

ସାଇତା ସେ ବକ୍ଷେ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ମୂଳ

ଅପାର ରତ୍ନ ସମ୍ପଦ

ସେ ମହାଦାନୀ ପୁଣ୍ୟ ତପୋଧନ

ଏଣୁ ପରମ ଆରାଧ୍ୟ ।

ମଙ୍ଗଳ ମୂରତି ପାହାଡ଼ ପର୍ବତ

ସୁରକ୍ଷା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧରମ

ବଳେ ଅବିଚାରେ କ୍ଷୟ କଲେ ତାର

ପ୍ରାଣ ହୋଇବ ବିପନ୍ନ ।