ମୁଁ

ମୁଁ କବାଟ ବନ୍ଦକରେ 

ତାଲା ଦିଏ

ଓ ଚାବିକୁ ତମ ହାତକୁ 

ବଢେଇ ଦିଏ

ତମେ କୁହ ଭଲ ।

ଏବେ ଘର ଭିତରେ 

ତମର ମହାନତା ନେଇ

ମୁଁ ଲେଖେ

ଗୀତ ଗାଏ 

ପ୍ରସାଦ ରାନ୍ଧେ 

ଆଉ ନିଜକୁ ବାଢି ଦିଏ 

ନୈବେଦ୍ୟ କରି 

ତମେ କୁହ ଭଲ । 

ମୁଁ ଆୟୁଷ ଢାଳେ 

ସଂସାର ପାଳେ 

ପାଚେରି ଡେଇଁ

କେବେ କେମିତି ଆସୁଥିବା 

ଶବ୍ଦର କ୍ଷୀଣ ବାସ୍ନା 

ଛୁଇଁବା ଆଗରୁ

ମୁଁ ଉପଭୋଗ କରୁଥାଏ

ନିର୍ବାଣକୁ ସବୁଠାରେ 

ତମେ କୁହ ଭଲ ।

ଶାଢୀ ତଳେ 

ଲୁଚେଇ ରଖେ ଦାଗ 

ଆଖି ତଳେ ସ୍ଵପ୍ନ 

ହସ ତଳେ ଭୋକ 

ପାଦତଳେ ରକ୍ତ

ପାପୁଲି ତଳେ କ୍ଷତ 

ତମେ କୁହ ଭଲ ।

ଦିନେ ମୁଁ ଝର୍କା ଖୋଲେ 

ବାହାରେ ଦେଖେ 

ଚେନାଏ ଆକାଶ 

କେରାଏ ଆଲୁଅ 

ଇଚ୍ଛା କରେ 

ଛୁଇଁବି ବୋଲି 

ତମେ କୁହ 

ଝର୍କା ଖୋଲିବା ଖରାପ 

ଆକାଶ ଦେଖିବା ଖରାପ 

ଆଲୁଅକୁ 

ଛୁଇଁବା ଖରାପ । 

ବୁଝିଯାଏ 

ମୁଁ ମୋର ମୁଁ ନୁହେଁ 

ବରଂ 

ଘର ଓ ଆକାଶ 

ଅନ୍ଧାର ଓ ପ୍ରକାଶ 

ମତେ ବନେଇ ଦେଉଥାଏ 

କେବେ ଭଲ 

କେବେ ଖରାପ ।