ମୁଁ ପବନ କହୁଛି

ନାହିଁ ମୋର ରୂପ ନାହିଁ ମୋର ରଙ୍ଗ 

   ସବୁଠାରେ ମୁଁ ଯେ ଥାଏ 

ଶୀତଳ ପରଶେ ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣେ 

    ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଛୁଇଁ ଯାଏ  । 

ମୋ' ପାଇଁ ତିଷ୍ଠିଛି ଏ ଜୀବଜଗତ 

    ମୁଁ ଅଟେ ସବୁରି ପ୍ରାଣ 

ଏମିତି ଜଗତେ ନାହିଁ କେଉଁ ଜୀବ 

   ମୋ' ବିନା ଧରେ ଜୀବନ   ।

ଅଦୃଶ୍ୟରେ ଥାଏ ଅନୁଭବେ ମୁହିଁ 

   ନ ଚିନ୍ତଇ କା'ର କ୍ଷତି 

ଧୂଳି ଧୂଆଁ ଶବ୍ଦ ବିଷାକ୍ତ କରିଛି 

   ଆଜି ଅଥୟ ମୋ' ସ୍ଥିତି  ।

ହେ ବିଜ୍ଞାନୀ ନର ହୋଇ ଆଧୁନିକ

    ମତିଭ୍ରମେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ 

ଜୀବଜଗତର ପ୍ରାଣ କେନ୍ଦ୍ର ମୁଁ ଯେ 

    କରୁଅଛ ମୋତେ ନଷ୍ଟ  ।

ବାୟୁ ନାମ ମୋର ବହିଲେ ପବନ 

    ଅଟେ ଅତି ମୂଲ୍ୟବାନ 

ପରିବେଶର ମୁଁ ଅଟେ ଏକ ଅଂଶ 

     ପ୍ରକୃତିର ଅବଦାନ  ।

ପ୍ରଗତି ନାଆଁରେ ମନମତ୍ତ ଗର୍ବେ 

    କରୁଛ ବିବିଧ ଫାନ୍ଦ   

କଳୁଷ କରୁଛ କଳେବର ମୋର 

   ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥେ ହୋଇ ଅନ୍ଧ  ୲୲

ଜୈବ ବିବିଧତା ନଷ୍ଟ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରି 

    ନିଜ ବଇରୀ ସାଜୁଛ

ହାହାକାର ସ୍ଵର ଶୁଭେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ 

    କେବେ କିଛି ନ ଶୁଣୁଛ  ।

 ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାରେ ପାରଙ୍ଗମ ହୋଇ

   ମୋ' ସାଥେ ନିତି ଖେଳୁଛ  

ପ୍ରଳୟ ତାଣ୍ଡବ ରଚିଲା ବେଳକୁ 

  ମୋ' ଦୋଷ ମିଛେ ଦେଉଛ  । 

ପବନ ମୁଁ କହେ ଛୋଟ କଥା ମାନ 

    ବେଳହୁଁ ହୁଅ ସତର୍କ  

ପ୍ରଦୂଷଣ ମୁକ୍ତ ରଖ ପରିବେଶ

    ନ କରି କିଛି ବିତର୍କ  । 

ସୁସ୍ଥ ପରିବେଶ ନିରୋଗ ଜୀବନ 

    ଏକଥାଟି ମନେ ରଖ 

ବିଶୁଦ୍ଧ ବାୟୁ ଯେ ଦେହ ପାଇଁ ହିତ 

    ରୋଗ ନ ମାଡ଼ିବ ପାଖ  ।