ମହାମାୟା

ମହିଷାସୁର ଯେ

ମନୁଜ ସ୍ୱରୂପେ

ମରତ ମଣ୍ଡଳେ ରହି ,

ମହିଳାଙ୍କ ପ୍ରତି

ମନୋରଥ କ୍ରୁର

ମନେ ବୁଲୁଛନ୍ତି ବାହି ।

ମିହିର ଜ୍ବାଳାରେ

ମୃଗାଙ୍ଗ ବେଳାରେ

ମେଘପୁଷ୍ପେ ଅକ୍ଷି ଭରେ ,

ମହୀରୁହ ଛିଡା

ମନ୍ଦାକିନୀ ପୀଡା

ମହୀଧର ଦେଖି ଥରେ ।

ମଧୁପ ନିଷ୍ଠୁର

ମୃଗପତି ସାଜି

ମଞ୍ଜୁଳ ସାହସ ହରେ ,

ମହେଶ୍ବର ଛାଡ଼

ମୃତ୍ୟୁ ତାଣ୍ଡବରେ

ମର୍କଟ ତନ ଶିହରେ ।

ମନୀଷା ସଭିଙ୍କ

ମହୀରେ ଅସ୍ତିତ୍ବ

ମଳିନ ଯାଇଛି ପଡ଼ି ,

ମୂଷିକ ସମସ୍ତ

ମେଳ ମଧ୍ୟେ ରହି

ମେଣ୍ଢା ପରି ଦ୍ଯନ୍ତି ରଡି ।

ମହାମାୟା ତୁମେ

ମୟୁଖ ବିସ୍ତାରି

ମାତା ଭଗିନୀ ଉଦ୍ଧାର ,

ମହେନ୍ଦ୍ର ସମକ୍ଷ

ମୁଦ ବରଷାଇ

ମାରୁତ ଦିଗ ନିର୍ଦ୍ଧାର ।