ମାଟି ବଇକୁଣ୍ଠ

ହେଉପଛେ ଏହା ମାଟିକାନ୍ଥ ଘେରା

ଉପରେ ଚାଳ ଛପର,

ଏଇ ଘରେ ଦିନେ ଜନମିଥିଲି ମୁଁ

ଅଛି ମୋର ଷଠୀ ଘର ॥

କୁଆଁ କୁଆଁ ରାବି ଏଇ ଘରମାଟି

ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ଛୁଇଁଥିଲି,

ରଡ ଘଷିନିଆଁ ସୋରିଷତେଲରେ

କେତେ ଘଷା ଖାଇଥିଲି ॥

କେତେ ପେଟେଇଛି କେତେ ଆଣ୍ଠେଇଛି

ଏଇ ଘର ଅଗଣାରେ,

କେତେ ମୁଁ ହଗିଛି କେତେ ମୁଁ ମୂତିଛି

ଏଇ ଘରେ ବିଛଣାରେ ॥

ଏଇ ଘର ହାଣ୍ଡିଶାଳେ ଓଷା ବାହା

ପୁନିଅଁ ପରବ ବେଳେ,

କେତେ ପିଠାପଣା ଖାଇବା ଦରବ

ଖାଇଛି ମୁଁ ବୋଉ କୋଳେ ॥

ଏଇ ଘରେ ଶୈଶବରୁ ବଡ ହୋଇ

କରିଛି ଘର ସଂସାର,

ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ଚଳି ଯାଉଛି ସଂସାର

ନାହିଁ ଦକ ଚିନ୍ତା ମୋର ॥

ଚାହେଁନାହିଁ ମୁହିଁ ଚାକଚକ୍ୟ ଭରା

ସୁନ୍ଦର ଅଳକା ପୁର,

ଏଇ ଘର ମୋର ମାଟି ବଇକୁଣ୍ଠ

ସ୍ୱର୍ଗଠୁ ବଳି ସୁନ୍ଦର ॥