ମାଆ

ଯେତେ ଲେଖିଲେବି ମନ ବୁଝେନାହିଁ

     ରହିଯାଏ ତାର ଗୁଣ |

ତାର ଆଶୀର୍ବାଦ   ସବୁଠାରୁ ବଡ଼

     ଅମୃତ ପରି ମହାନ ||

ସରଗଠୁ ବଡ଼   ଦେବତା ସମାନ 

    ସେହି ଆମ ପ୍ରିୟ ମାଆ |

ତାହାରି ଆଶିଷ  ଥିଲେ ସିନା ଏକା 

    ବିପଦୁ ହୋଇବ ସାହା ||

ସୂର୍ଯ୍ୟର ଆଲୋକ ଦେଖିବା ପାଇଁକି

    ଦିଏସେ ସଂସାରେ ଜନ୍ମ |

କ୍ଷୀର ପାନ ଦେଇ  ବଢ଼ାଏ ଆମକୁ 

     ଜଗତେ ସିଏ ମହାନ ||

ତାର ସ୍ନେହ,ପ୍ରେମ  ସବୁଠାରୁ ଭଲ 

    ଲାଗେ ଭାରି ସେତ ମିଠା |

ସଂସାର ଆଲୋକ ଦେଖିବା ଦିନରୁ

     ଦିଅସେ ମଧୁର ଶିକ୍ଷା ||

ଆଙ୍ଗୁଳି ଧରିକି    ଚାଲିବା ଶିଖାଏ 

     ଆସୁ ପଛେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ |

ନିଜେ ଭୁକେ ରହି ଆହାର ଦିଏ ସେ 

     ଫୁଟାଏ ମୁହଁରେ ହସ |

ମାଆ ଥିଲେ ପାଖେ ଲାଗେ ନାହିଁ ଦୁଃଖ

   ଅଭାବ ରୁହେନା କିଛି |  

  ସବୁଦେଇ ପୁଣି   ପଚାରି ବୁଝସେ 

     କହ କଣ ବାକି ଅଛି ||