ଲଣ୍ଠନ

ଲଣ୍ଠନ ନାମଟି ବହୁ ପୁରାତନ

ପ୍ରତି ଘରେ ପରିଚିତ

ଆଧୁନିକ ଯୁଗେ ତାହାର ଚାହିଦା

ବହୁତ ସ୍ଥାନେ ବିଲୁପ୍ତ ।

ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ ହେଉଥାଏ କାଚର ଘରେ

ଗରୀବର ସିଏ ସାଥି

ଅନ୍ଧାର ଦୂରେଇ ଆଲୋକ ପ୍ରଦାନ

ଗାଆଁ ଅଗଣାର ଜ୍ୟୋତି ।

ପେଟରେ ଭରିଲେ କିରୋସିନ ତେଲ

ଜଳୁଥାଏ ହୋଇ ସ୍ଥିର

ବିପଦ ମୁକ୍ତ ବତୀ ରୂପେ ବସିଛି

ତୋଫାନେ ନାହିଁତ ଡର ।

ବିଦ୍ୟୁତ ସଂଯୋଗ ନାହିଁତ ଯେଉଁଠି

ଅନ୍ଧାର ଜନ ଜୀବନ

ଓଡ଼ିଶାର ଜନଜାତି ଆଦିବାସୀ

ନିଷ୍ପେସିତ ତାଙ୍କ ପ୍ରାଣ ।

କନ୍ଧ ପାହାଡ଼ି ଇଲାକାର ଜୀବନ

ବନାନୀ ଝରଣା କୂଳେ

ଅନ୍ଧାର ମାଡିଲେ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ

ପ୍ରଥମେ ଲଣ୍ଠନ ଜଳେ ।

ଅନୁନ୍ନତ ଜିଲ୍ଲା ରହିଛି ଏବେବି

ଲଣ୍ଠନ ଚାହିଦା ଭାରି

ଗରୀବ ପିଲା ତ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି

ଲଣ୍ଠନ ସାହାରା ଧରି ।

ଗାଆଁ ମାନଙ୍କରେ ବିଜୁଳି ଚାଲିଗଲେ

ଲଣ୍ଠନର ବ୍ୟବହାର

ପଲ୍ଲୀ କୁଟୀରେ ଯତନ କରନ୍ତି

ବହୁ ଆଦର ତାହାର ।

ଅପରାହ୍ନ ରେ ବସି ଦୁଃଖୀ ବୁଢ଼ୀଟି

ଲଣ୍ଠନକୁ ସଫା କରେ

ଅନ୍ଧାର ପରଶ ଧରାକୁ ଛୁଇଁଲେ

ଅଗ୍ନିରେ ସଂଯୋଗ କରେ ।