ଲେଖୁଛି ପତର

ଯେଉଁ ଦିନୁ ମୋ ଠାରୁ ହେ ହୋଇଲ ଅନ୍ତର

ଭୁୁଲିଗଲି ସୁୁଖଶାନ୍ତି ଶୟନ ଆହାର ।

ନୟନଯୁଗଳ ହେଲା ଅଶ୍ରୁ ପ୍ରସ୍ରଵଣ

କାରୁଣ୍ୟ ରୋଦନ ନାଥ ନ କଲ ଶ୍ରବଣ । 

ଫିିଟିଲା ଵଦ୍ଧ କବରିି ଲିଭିଲା କଜ୍ଜଳ

କ୍ଷୁବ୍ଧ ମନେ ନେତ୍ରଦ୍ଵୟ ଅଶ୍ରୁ ଛଳଛଳ । 

ଶୋକ ର ବାରିଦ ଜଳେ ମୋ ତନୁ ନବର

ଭାସିିଗଲା କେଶଵ ହେ ରସିକ ପ୍ରଵର । 

ଆଶାପୁଷ୍ପ ଚହଟାଇ ମାତ୍ର ଦୀନା ନାରୀ

ପଦ୍ମପାଦ ଲଭିିଵାକୁ କରୁଛି ଗୁହାରି । 

ତୁୁମ୍ଭ ଵିନୁ ଅଚ୍ୟୁତ ହେ କେଳି କୁୁଞ୍ଜଵନ

ନ କରଇ କୁସୁମକୁ ଭ୍ରମର ଚୁମ୍ବନ । 

ପ୍ରେୟସୀ ପୁୁଷ୍ପରେ ଆଜ ନ ବସଇ ଭୃଙ୍ଗ

ଭାଜିିଗଲା ଏ ମୋହରି ଅହମିକା ଶୃଙ୍ଗ । 

ଉଦ୍‌ଵିଗ୍ନ ଚିତ୍ତରେ ମାତ୍ର କରେ ବିିଳପନ

ଚାହିଁଵାକୁ ତୁମ୍ଭ ହର୍ଷ ପୂରିତ ଲପନ । 

ଏ ଦର୍ଶନ ତୃଷା ମୋର କର ହେ ଖଣ୍ଡନ

ନ ହେବି ପଛକେ ତୁମ୍ଭ କୋଳ ବିମଣ୍ଡନ। 

ତୁୁମ୍ଭର ଦର୍ଶନ ମାତ୍ର ମୋ ସୁୁଖ ଶରଧା

ରାଧା ବିନା କୃଷ୍ଣ ଅଧା କୃଷ୍ଣ ବିନା ରାଧା । 

ଆପଣାର ବୋଲି ମୋତେ ନ ମଣିଵ ପର

ତୁୁମ୍ଭେ ମୋ ପ୍ରାଣ ସମ୍ପତି ହେ ଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦର । 

ଲେଖୁୁଛି ପତର ନାଥ କ୍ଷମିବ ମୋ ଦୋଷ

ମୁୁହିଁ ତବ କିଣାଦାସୀ ନ ଵହିଵ ରୋଷ ।