ଶିଶୁ

ଅତି ସୁକୁମାର      ଯେ ରାଜକୁମାର

     ଜନମ ହୋଇଲେ ଘରେ ।

ଅଭିନବ ବେଶ     କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରବେଶ

     ପ୍ରାୟ ମନ ଵୋଧ କରେ । ।

ସତେ କି କେଶବ      ଅଥବା ବାସଵ

     ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହେଲେ ଅବତାର !

ଅଧର୍ମ ନାଶନ        ସୁଷମ ଆସନ

     ପଥେ ହେଲେ ଆଗୁସାର । । 

ଅଶିକ୍ଷା ପଥରୁ        କଳୁଷ ରଥରୁ

     ନିବର୍ତ୍ତାଇଵାକୁ ମନ । 

ନିଶିଥ ରୋକିବା      ପାଇଁ ଚନ୍ଦ୍ର କିବା

     କରିଛନ୍ତି ଆଗମନ ?

ଜନନୀର କୋଳେ     ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମଞ୍ଜୁଳେ

     ଖେଳନ୍ତି ନୟନମଣି ।

ମେଘକୋଳେ କିବା    କ୍ରୀଡା କରୁଛନ୍ତି

     ଦିବାଶଂସୀ ଦିନମଣି ?

ଶିିଶୁ ନବଜାତ       କି ସୁନ୍ଦର ତନୁ

     ଆକର୍ଷେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନ। 

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଅନ୍ତରେ      ନିିରେଖି ଚାହିଁଛି

     ତା'ର ହୃଷିତ ଲପନ । । 

ନିିଃସନ୍ତାନ କୁଳ       ହେଲା ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ

     ବାଳ ଭାନୁ ଉପଗତେ। 

ବନ୍ଧ୍ୟାବ୍ୟାଧି କଳା      ତୂର୍ଣ୍ଣେ ନାଶଗଲା

     ପୁତ୍ର ଔଷଧ ପ୍ରାପତେ । ।