କୃଷ୍ଣାବତାର

ଯେବେ ଯେବେ ଧରଣୀରେ

ଅବକ୍ଷୟ ହୋଇଛି ଧର୍ମର

ଅବତରି ଆସିଥାଅ 

ଦେହ ଧରି ଏ ଧରା ବକ୍ଷରେ 

ଅଧର୍ମ ବିନାଶି ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପନ କରି

ଉଡାଇଛ ଧର୍ମଧ୍ୱଜା

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାନା ଅବତାରେ ॥

ହେ ପ୍ରଭୁ ହେ ଗୋଲକ ବିହାରୀ !

ଅବତାର ନେଇଥିଲ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ,

କୃଷ୍ଣ ନାମେ ମଥୁରା ନଗରେ,

ଦେବକୀଙ୍କ ପୁତ୍ର ରୂପେ 

ଜନ୍ମିଥିଲ କଂସ ବନ୍ଦୀଘରେ ॥

କଂସ ଅଗୋଚରେ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇ

ବୋଲାଇଲ ଗୋପେ ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ନନ୍ଦନ 

ଗୋପେ ଗୋପାଙ୍ଗନା ଆଉ ରାଧା ରାଇ ସଙ୍ଗେ

ରଚିଥିଲ ରାସ ଲୀଳା ସାକ୍ଷୀ ବୃନ୍ଦାବନ ॥

କାଳିନ୍ଦି ତଟ ବିପିନେ ଆନ୍ଦରେ ଦିନେ

ମୋହିଥିଲ ଗୋପନାରୀ ମାନଙ୍କର ମନ

ବଜାଇ ମୋହନ ବଂଶୀ ସୁମଧୁର ସ୍ୱନେ

ବଦନ-କମଳ ମଧୁ କଲ ଆସ୍ୱାଦନ ॥

କ୍ଷୀର ସଙ୍ଗେ ପୂତନାର ପ୍ରାଣ ଶୋଷି ଦିନେ

ପ୍ରଳମ୍ବା ଅଘା ଶକଟା ବକାଦି ବଧିଲ 

କାଳୀୟ ଦର୍ପ ଗଞ୍ଜନ, ଇନ୍ଦ୍ର ଗର୍ବ ଚୂର୍ଣ୍ଣ

କରି ଦିନେ ପ୍ରଭୁ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଟେକିଥିଲ ॥

ଧନୁଯାତ୍ରା ଅବସରେ ମଥୁରା ନଗରେ

କୁବୁଜାକୁ ଭେଟିଦେଲ ରୂପ ଓ ଲାବଣ୍ୟ

ଅତ୍ୟାଚାରୀ ମାମୁଁ କଂସାସୁର କରି ବଧ

ମାତା ଦେବକୀଙ୍କ ଦୁଃଖ କରିଲ ମୋଚନ ॥

ଭାରତ ଯୁଦ୍ଧରେ ଶଖା ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ରଥେ

ସାରଥୀ ସାଜିଲ ଅସ୍ତ୍ର ନ ଧରିଣ ହସ୍ତେ

ତବ କୃପାବଳେ ପାଣ୍ଡବ ହୋଇଲେ ବିଜୟୀ

କୁରୁକୁଳ ଧ୍ୱଂସହେଲା ଗମିଣ ବିପଥେ ॥

ଅବଶେଷେ ଦ୍ୱାରକାରେ ବସାଇଲ ରାଜ୍ୟ

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ସହ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ଚଳାଇଲ

ବନ୍ଧୁ ସୁଦାମା ଦାରିଦ୍ର୍ୟ କରିଲ ଭଞ୍ଜନ

ଅଶ୍ରୁଜଳେ ପଦ ଧୋଇ ଋଣ ଶୁଝିଦେଲ ॥

ଆସନ୍ତନି ଆଉଥରେ ଏ ଧରା ବକ୍ଷରେ

ବହୁ କଂସାସୁର ଆଜି କରନ୍ତି ଉତ୍ପାତ

ଚାହେଁ ଏ ଧରଣୀ ଆଜି ତବ ଆବିର୍ଭାବ

ଆସି ଥରେ କର ପ୍ରଭୁ ସେ ସବୁ ନିପାତ ॥