କବିର ଜୀବନ

କବିଟିଏ ସଦା ନିଶ୍ୱ ଅଟଇ

ଏ ଦୁନିଆ ବଡ ଦାଣ୍ଡରେ

ସ୍ୱାର୍ଥ ଅହଙ୍କାର ଛୁଏଁନାହିଁ କେବେ

କବି ହୃଦୟର ତଟ୍ଟ ପରେ ।

ଶବ୍ଦର ପଛରେ ଗୋଡାଇ ଗୋଡାଇ

ସମୟ ତା' ଯାଏ ସରି

ବାଟେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଦେଖା ହେଲେ କିଏ

କଥା ପଦେ କହେ ହସିକରି ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭାବେ ଆପଣାର ସିଏ

ବନ୍ଧୁ ସଖା ସହୋଦର

ତାଙ୍କରି ଭିତରୁ ଶବ୍ଦକୁ ସାଉଁଟେ

ଲେଖେ କବିତାର ସମ୍ଭାର ।

କେବେ ସିଏ ପଶେ ଅତୀତ ଗୁମ୍ଫାରେ

ନୂଆ କିଛି ଅନ୍ୱେଷଣେ

ପୁଣି କେବେ ଯାଏ ଭବିଷ୍ୟତେ ଚାଲି

ସବୁକିଛି ଯାଏ ଭୁଲି ।

କେମିତି ଚାଲଇ କବିର କଲମ

ମୃତ ଶବ୍ଦକୁ ସାଧା କାଗଜରେ

ଦିଅଇ ଜୀବନ

କେହି କେବେ ଦେଖିଛକି

କବି ଜୀବନର ଏହି ପରିଶ୍ରମ ।

ଶବ୍ଦର ସମ୍ଭାର ପଛେ କବି ଧାଏଁ

ଦିନ ରାତି ତାକୁ ଫରକ୍ ନଥାଏ

ଶବ୍ଦ ସମ୍ଭାରକୁ ସଜାଡୁ ସଜାଡୁ

ଦିନ ତାର ସରିଯାଏ ।

ଶବ୍ଦର ସମ୍ଭାର କରି ଏକତ୍ରିତ

ଦିଏ ତାକୁ ଜୀବନ୍ୟାସ

ନୂଆ ଚରିତ୍ରରେ କରଇ ଚିତ୍ରିତ

ସଜାଏ ତାକୁ ସେ ବଧୂଟି ବେଶରେ

ଖୁସି ମନେ ଟେକି ଦିଏ ପାଠକ ହାତରେ ।

ତେବେ ଯାଇ ଜନ୍ମନିଏ

ତା'ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି

ସେତେବେଳ ଯାଏ କବି ଶବ୍ଦର ପଛରେ

ଲହୁ ଲୁହାଣ ହୋଇ ହେଉଥାଏ ଘାଣ୍ଟି ।

ଏତିକିରେ ସରେନାହିଁ

କବିର ଜୀବନ

କେତେବେଳେ ପାଠକ ଠାରୁ

ପାଏ ତିରସ୍କାର ତ

ପୁଣି କେତେବେଳେ ପାଏ ପୁରସ୍କାର

ଏଇତ କବିର ଅସଲି ଜୀବନ ।