ଜହ୍ନ

ଅମାନିଆ ଭାରି ଏଇ ଚଗଲା ମନଟା

ହେଉ ନାହିଁ ତିଳେ ହେଲେ ଥୟ

ଦେଖୁ ନାହିଁ ଆଗପରି ଆକାଶେ ଜହ୍ନକୁ

ହା ହୁତାଶେ ଜଳୁଛି ହୃଦୟ । 

ଯାଇଛି ସେଦିନ ଚାଲି ଦୂର ବହୁଦୂର

ଜହ୍ନମାମୁଁ ଆଜି ସାତ ପର

କାହ୍ନୁ ପାଇଁ ନାହିଁ ଦୁଧ ଭାତ ଗୋଳା

ଛେନା ପୁଳି ଲବଣୀ ବା ସର ।

ମାଆ ଡାକେ ଝରୁଥିଲା ମହୁ ସତେ

କି ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁଥିଲା ମାମୁଁ ପ୍ରବୋଧନା

ରେଶମୀ ରଙ୍ଗୀନ ଛତା ମୁଣ୍ଡକୁ ପଗଡ଼ି

ପାଦେ ଯୋତା ନାଲି ନାଲି ଶୁଆଥଣ୍ଟ ଜାମା ।

କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ଏ ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମରେ

କାହ୍ନୁ ଏବେ ଜର୍ଜରିତ ହାତେ ନାହିଁ ଅସ୍ତ୍ର

ଚଉପାଶେ ଘେରିରହି ସପ୍ତ ମହାରଥୀ

ଅଭିମନ୍ୟୁ କୁମାରଙ୍କୁ କରନ୍ତି ପ୍ରହାର ।

ଦିଶାହୀନ ଆଜି ସବୁ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା

ଅସମ୍ଭବ ଯୁବା ଅପଂ।କ୍ତେୟ

ଅବୋଧ ଯୈ।ବନ ଯଜ୍ଞ ନିରୂପାୟ

ଶ୍ରୀକୁମରମଣି କାର୍ତ୍ତିକେୟ ।

ଆପଣାର ଲୋକ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ହୀନ

ସ୍ୱ।ର୍ଥପର ଲାଗନ୍ତି ଅଚିହ୍ନା

ସାତତାଳ ପାଣି ପଙ୍କ ପଦୁମ ପୋଖରୀ

ଫରୁଆ ନିବୁଜ ମଧ୍ୟେ ଭାଗ୍ୟ ସୂତ୍ର ବନ୍ଧା ।

ଅପଲକ ନୟନରେ ନିରେଖେ ତଥାପି

ଜହ୍ନମାମୁଁ କେଶବ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ

ଏତେ ଛଳ କପଟତା ଆଉ କେତେ କାଳ

ଜୀଇଁବାର ଷୋଳକଳା ଶିଖାଅ ସଭିଙ୍କୁ ।