ହସୁ ଏ ମରତ ଭୂଇଁ

ମହିଷା ମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଜଗତ ମୋହିନୀ

ଆହେ ଦେବୀ ଦୁର୍ଗା ମାତା

ଆସ ଅବତରି ନବ ବେଶ ଧରି

ହୋଇ ବିଶ୍ବ ତ୍ରାଣକର୍ତ୍ତା ।

ମହିଷା ଅସୁର ଜିଣି ସୁରେଶ୍ବର

ଗରବରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ

ଭାବି ସେ ଅବଳା ଆହେ ଗିରିବାଳା

ଜୀବନରୁ ଗଲା ଶୋଇ ।

ଏ ଯୁଗର ନର ଅଟେ ବଡ କ୍ରୁର

ନାଶନ୍ତି ନାରୀ ପରାଣ

ମୁଖରେ ବଚନ ଅମୃତ ସମାନ

ବିଷ ଭରା ଘଟ ଜାଣ ।

କରେ ଅପମାନ ହଜିଲାଣି ଜ୍ଞାନ

ଅହଂକାର ଯାଏ ବଢି

ଯଉତୁକ ବ୍ଯାଧି ମନ ଯାଏ ଗ୍ରାସି

କେଉଁ ଲାଭ ପାଠ ପଢି ।

ପରଶେ ତୁମର ମୋହ ହେଉ ଦୂର

ଜ୍ଞାନର ଅରୁଣ ଉଇଁ

ହୋଇ ପରକାଶ ଅଜ୍ଞାନର ନାଶ

ହସୁ ଏ ମରତ ଭୂଇଁ ।