ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରେୟସୀ

ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରେୟସୀ ରୂପରେ ରୂପସୀ

ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ସାଜି ସାଜିଲ ମାନସୀ

ଅଂଶୁମାନ ପରି କରେ ନିବେଦନ

ବିହରିବା ପାଇଁ ଅନନ୍ତ ଅଙ୍ଗନ ।

ଅଗମ୍ୟ ଅଭେଦ୍ୟ ଯାହାର ମନନ

ସେହି ମନ ସେହି ହେଉ ଅନୁଦାନ

କେତେ ଚିନ୍ତା ହୁଏ ମାନସେ ମଥିତ

ବାଣ୍ଟିବାକୁ ସୁଖ ବାଗୀଶ ବୃତିତ ।

ଅଚିରେ ଦେଉଛ ଅଚିନ୍ତ୍ୟ ଆହାର

ମାତା ସମ ସେବା କେବଳ ତୁମର

ଫୁଲରାଣୀ ବୋଲି ଫୁଲେଇ ଅତର୍ପ୍ୟ

ଅତିମାର୍ଗି ହୋଇ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ଅଦମ୍ୟ ।

କିଛି କହିପାର ଅନିବନ୍ଧନରେ

କିଛି କରିପାର ଅନିବାର ଧାରେ

ଅନିବୃତ୍ତି ସଦା ବେଗ ଅନିଳର

ଅନିୟତ ନୁହେଁ ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ଆଭାର ।

ତୁମ ପାଇଁ କିବା ପ୍ରେମ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି

ପ୍ରତିଦିନ ଯେଣୁ ଆସୁଛ ସ୍ମୃତି କି

ପ୍ରତି ଏକ ଦିନ ଉତ୍ସବ ସମାନ

ଅନାଥା ନୁହେଁ କି ଆନତି ଆନନ ।

ବିବାହ ବନ୍ଧନେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପ୍ରସାରି

ନୁହେଁ ଏକ ଦିନ ସୁଖ ଅନୁସରୀ

ପ୍ରତିଦିନ ହେଉ ଉତ୍ସବ ମୁଖର

ଯେ ଦିନ ଚାହିଁବ ମଧୁ ମଧୁଭୋର ।

ମତ୍ତ ଖୋଜେ ମଧୁରିମା ଏକଦିନ

ପ୍ରମତ୍ତ କି ତମେ ଓ ମୁଁ ସବୁଦିନ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ନୁହେଁ ଯେ ପ୍ରମଦା ବିକିର୍ଣ

ପ୍ରବୃତ୍ତି ତାହାର ମାଦକେ ବିପନ୍ନ ।

ମତ୍ତକାଶୀ ଯିଏ ରହେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ

ପ୍ରେମ ପ୍ରତିଦାନ ତାକୁ କି କାରଣ

ପ୍ରେମ ମୋର ତୋତେ ହୃଦୟ ବରଣ

ପ୍ରେମ ହେଉଥାଉ ଜୀବନ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା।