ଦୁଃଖ ପାଶୋରା ତୁ ଧନ

ହେ ଆନନ୍ଦ କନ୍ଦ ଗୋବିନ୍ଦ ମୁକୁନ୍ଦ

ସୁନାଥାଳି ଧନମାଳି 

ମନ୍ତ୍ର ଆବାହନ ଜାଣେନି ମୁଁ କିଛି

ଖାଲି ତୋତେ ହୁଏ ଭାଳି ।

ତୋ ବାଙ୍କଚାହାଣୀ ମନ ନିଏ କଣି

ଦୁଃଖ ପାଶୋରା ତୁ ଧନ

ଅଳିକ ଜୀବନ ମୋର ଉଦାସୀନ 

ଲୁହରେ ଭିଜେ ନୟନ ।

ତୋ ମୁରୁକି ହସ ତୁଳସୀ ର ବାସ

ଭାବରେ ଭାବ ବନ୍ଧନ

ଅମୃତରେ ଭରା ଅନୁଭବ ପରା

ଦୁଃଖ ରେ ସୁଖ ସପନ ।

ପୀତବସନରେ ଶ୍ଯାମଳ ତନୁରେ 

ମୟୂର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଚୂଳେ

ତ୍ରିଭଙ୍ଗି ଠାଣିରେ  ଢଳି ଢଳି ଚାଲି

ବନଫୁଲ ମାଳ ଗଳେ ।

ତୋର ମୁଖଶୋଭା କେଡେ ମନଲୋଭା

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ସୁରଭି ଛବି 

ଆହା କି' ସୁନ୍ଦର ତୁ' ରେ ଗିରୀଧର

କୋଟିତେଜ ସମ ରବି ।

ରସରାଜ ହରି  ରସିକ ଶେଖର

କଳା ମାଣିକ ତୁ ମୋର

ଗୋକୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ନାହଁ ତୋ ଉପମା 

ଅପୂର୍ବ ରୂପ ସମ୍ଭାର ।

ମଥୁରାରୁ ଗୋପ କେତେ ଅବା ଦୂର

ସତେକି ଆତ୍ମା ଶରୀର

ଲୀଳା ଖେଳା ରଚି ଅଧର୍ମ ନାଶିଲୁ

ହୋଇ ମହା କଳାକାର ।

  

ଯଶୋଦା ମାତାଙ୍କୁ ଦେଖାଇଲୁ ପାଟି

ବିଶ୍ବଭୂବନ ପ୍ରକାଶି 

ପୂତନାକୁ ବଧ କରିଲୁ ଗୋପରେ 

କ୍ଷୀର ସବୁ ଦେଇ ଶୋଷି ।

ବର୍ଷାବତାସରେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରୀ

କନିଷ୍ଠାଙ୍ଗୁଳିରେ ଧରି

ବ୍ରଜବାସୀଙ୍କୁ ତୁ ରକ୍ଷା କରିଥିଲୁ 

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଭୟ ନକରି ।

ଗୋପି ମାନଙ୍କର ବସ୍ତ୍ର ଚୋରିକରି

କେତେ ଲଜ୍ଯା ତାଙ୍କୁ ଦେଲୁ 

ଅନ୍ଧାରରୁ ଆଣି ଆଲୋକ ଦେଖାଇ 

ସଂସ୍କାର ତୁ ଶିଖାଇଲୁ ।

 

ତୁ କଳା କାଞ୍ଚନ ବନମାଳୀ ମୋର

ଶ୍ଯାମଘନ ନୀଳମଣି 

ଅବତାର ନେଇ ଉଶ୍ବାସୁ ଧରାକୁ

ଅହଂଭାବ ଦେଇ ହାଣି ।

ମୁଁ ଅଜ୍ଞାନ ଜନ  ଅଟେ ଅକିଞ୍ଚନ  

ତୁ ପରା କଳା ନାଉରୀ 

ଭୁଲି ରାଗ ରୋଷ କ୍ଷମା କରିଦେବୁ

ଏ ଭବରୁ କରି ପାରି ।

ଜୟ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କେଶବ ହରେ ମୁରାରୀ 

ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପାଳ ମାଧବ ଶ୍ରୀହରି ।