ଚିରନିଦ୍ରା କେତେ ଯେ ସୁଖଦ

ଜନ୍ମ ନେଲେ ମୃତ୍ୟୁ ସୁନିଶ୍ଚିତ—

ଧୃବ ସତ୍ୟ ଗୀତାର ଏ ବାଣୀ ।

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅପେକ୍ଷା,

ମୃତ୍ୟୁର ବେଦନା କଣ କମ୍ ଅବା ବେଶୀ

କେହି କେବେ ପାରିଛି କି ଜାଣି ? ॥

ନିସ୍ପନ୍ଦ ନିରବ ଶରୀରଟା ପଡିରହିଥିଲା,

ଏକ ଶୁଭ୍ର ଚଦର ତଳେ ,

ଫୁଲମାଳ, ଫୁଲ ତୋଡାମାନ

ସଜାହୋଇ ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ୱେ

ରଖା ଯାଇଥିଲେ ॥

ଧୁପ ଆଉ ଅତରର ବାସ୍ନା 

ବାସ୍ନାୟିତ କରୁଥିଲା ପୁରା ପରିବେଶ,

ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ଓ ଗ୍ରାମବାସୀ ଗଣ  

ବଖାଣୁଥିଲେ—ତାଙ୍କ କୀରତି ଓ ଯଶ ॥

ଘର ଯେଉଁ ତୋଳିଥିଲେ

ଧନ ଆଉ ଶ୍ରମଦାନ କରି,

ସେ ଆଉ ତାଙ୍କର ନୁହେଁ,

ସବୁଦିନ ପାଇଁ ସେଠାକୁ ସେ

ଆଉ ପାରିବେନି ଫେରି ॥

ଚାଲିଥିଲା ଶୋଭାଯାତ୍ରା

ଶୁଭୁଥିଲା ରାମ ନାମ ସତ୍ୟ

ଶୋକେ ମଗ୍ନ ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ

କାନ୍ଦୁଥିଲେ କନ୍ୟା ଜାୟା ସୁତ ॥

ଜୀବନ ଜିଇବା ଏକ ଲମ୍ବା ରାସ୍ତା

ପଦେ ପଦେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ବିପଦ 

ମୄତ୍ୟୁ ଏକ ସୁକ୍ଷ୍ମ ବିନ୍ଦୁ 

ନିମିଷକେ ଆସି ଦେଇଯାଏ

ଚିରନିଦ୍ରା ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖଦ ॥

******