ବ଼ଇଁଶୀ'ର ଲୁହ

ବୃଂଦାବନ ଆକାଶରେ

ବିଳଂବିତ ରାତି'ର ପହରେ

କେତେଥର ବାଜିଛି ବ଼ଇଁଶୀ:-

ବ଼ଇଁଶୀ'ର ସ୍ଵନେ-

ଭୀତ-ସଂଯୋତ ହରିଣୀ ପରି

ରାଧା'ର ମୃଦୁ ପଦ-ପାତ

ରୁଣୁ-ଝୁଣୁ ନୂପୁର-ନିକ୍ୱଣ

ଛମ୍--ଛମ୍ ..ଛମ୍...ଛମ୍

କ୍ରମେ ବିଲୀନ ହୋଇଛି

ରତି-କ୍ଳାଂତ ହୋଇ ଅବା

କାହ୍ନୁ'ର ଛାତିରେ ?

ଅବା କଳା-ଘୂମର ରାତି'ରେ

କଳା-ଯମୁନା ଲହରେ ?

ତାର ହିସାବ:-

ରଖିଛି ବା କିଏ?

ନା ଏଇ ବଣ-ମଲୀ ଲତା-କୁଞ ?

ନା ଯମୁନା-ଘାଟ-

କେଳି-କଦଂବ ମୂଳ ?

ଅବା ଅଭିସାରିକା ରାଧା'ର

କୋମଳ-ପାଦ'ରେ ଫୁଟି

ରକ୍ତ ଝରାଇ ଥିବା-

ସିଝୁ-କଂଟା ?

କେହି ବି ନୁହେଁ

ହୁଏ'ତ ରଖିଲେ ରଖି'ଥିବ

ସେଇ ବ଼ଇଁଶୀ'ଟା

କାହ୍ନୁ-ଓଠ-ପ୍ରୀୟ ବ଼ଇଁଶୀ

ଅବାଂଛିତ ହୁଏ-

ରାଧା'ର ଆଗମେ

ପର ହୁଏ, ଲୁହ ଝରାଏ,

ଓଠ-ଥାପେ ବିରହିଣୀ-ରାଧିକା

କାହ୍ନୁ'ର ଓଠ'ରେ

ଉପଶମେ ବିରହ-ବେଦନା,

ଉପେଖିତା ବ଼ଇଁଶୀ ସେ

ବିରସ ଓ ତୃଷାତୁରା

ବ଼ଇଁଶୀ'ଟା ଗଲା ସାଥି'ରେ,

ଓଲେଇ-ରାଧା-

ଫେରିବା ବାଟକୁ ଅନେଇଛି,

ସେଇ ଯମୁନା-ଘାଟ

କଦଂବ-ମୂଳରେ

କାଖ'ର କଳସୀ ଥୋଇ-

କାହ୍ନୁ ବ଼ଇଁଶୀ ଶୁଣୁଛି

ପଖୀ-କାକଳୀ'ରେ

ନିଜ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସେ

ଅନୁଭବେ..କାହ୍ନୁ'ର ନିଶ୍ୱାସ

ହେଲେ ବ଼ଇଁଶୀ'ଟା

ଝୁରେ ଦ୍ୱାରକା'ରେ,

ଏ କେଉଁ ସହର କେମିତି ସହର..?

ଏଠି ନା ଅଛି ବୃଂଦାବନ-

ନା ଅଛି ଯମୁନା-ଘାଟ,

କେଳି-କଦଂବ-ମୁଳ

ଖାଲି ବାଜୁଛି ଓହ-ରହ ବେସୂରା

ଯେଉଁ ସ୍ୱନେ ତା'ର,

ଚରଂତି-ମୃଗ

ଚାହୁଁ'ଥିଲେ ଫେରି,

ଝରୁ'ଥିଲା ବରଷା'ର ଧାରା,

ଶୋଇବା-ସେଜ'ରୁ

ଉଠି-ଆସୁ'ଥିଲା ରାଧା

ହେଲେ ସେ ଏଠି ବାଜୁଛି ଓହ-ରହ

ହଜି ଯାଇଛି ତା-

ପଂଚମ-ସର

ଖାଲି ଝରୁଛି ଲୁହ-

ଆସୁନି ରାଧା.ରାଧା...ଆ....ଆ ।

ନୟନ