ଭଗ ଅଜା ଆଉ ବୃନ୍ଦା ଆଈ

ଡହଳ ବିକଳେ ମୁହଁ ଅନେଇ

ଭଗ ଅଜା ଆଉ ବୃନ୍ଦା ଆଈ ;

ଅଜା କହେ ଭୋକେ ପେଟ ମୋ ଜଳେ

ଆଈ କହେ ହାତ ମୋର ନଚଳେ;

ବୟସ ହେଲାଣି ଅଶୀ ଉପର

ଦେଖା ଯାଉନାହିଁ ପାଖ କି ଦୂର;

ହାତ ଗୋଡ ପୁଣି ହୁଏ ଅଚଳ

ମନ ଭାଙ୍ଗି ଦିଏ କେହି ନିଜର;

ବୁଢା ବୁଢୀ ଦୁହେଁ ହୁଅନ୍ତି ଏକା

ବ୍ୟସ୍ତ ଦୁନିଆଁ ରେ କାହାରି ଦେଖା;

ନମିଳେ ସଭିଏଁ ନିଜ ବାଟରେ

ବୁଢା ବୁଢୀ ନପଡନ୍ତି ନଜରେ;

ପେଜୁଆ ଆଖିରେ ଆଈ କୁ ଚାହିଁ

ଅଜା କହେ ଦଃଖ କରିବ ନାହିଁ;

ଏହା ଅଟେ ପରା ମାୟା ସଂସାର

ଚିହ୍ନିବା କଠିନ କିଏ ନିଜର;

ରକତ ବି ଏଠି ନିଜର ନୁହେଁ

ଭାଗ୍ୟ କୁ ଭରସି ବଞ୍ଚିବା ଦୁହେଁ;

ହିସାବ ମାଗୁଛି ସମ୍ପର୍କ ଏଠି

ପ୍ରମାଣ ଖୋଜେ ମୁଁ ଦେବି କେମିତି;

ଛୋଟରୁ ବଡ ମୁଁ ପିଲାଙ୍କୁ କରି

କି ପ୍ରମାଣ ଦେବି ହସ ତାଙ୍କରି;

ପାଇଁ ମୁଁ ବିକିଛି ସୁଖ ନିଜର

ବୋଧେ ହୋଇନାହିଁ ଅଭାବ ଦୂର;

ସେଥିପାଇଁ ପୂର୍ବେ ମନ କୁ ମାରି

ଚଢିପାରିଥାନ୍ତି ମୁଁ ଘୋଡା ଗାଡି;

ପିଲାଙ୍କୁ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ

ଧନ ବହାଇଲି ସଞ୍ଚିଲି ନାହିଁ;

ହୋଇ ରେ ବୁଢୀ ତୁ ପାରିବୁ କହି

କେତେ ରାତି ତୋର ଯାଇଛି ପାହି;

ମୁଖ ରେ ତାଙ୍କର ଆଧାର ଦେଇ

ପେଜ ପିଇ ରାତି ଦେଲୁ ବିତେଇ;

ପାଠ ପଢି ଆମ ନାତି ନାତୁଣୀ

ହୁଅନ୍ତି ଡାକ୍ତର ମାଷ୍ଟରାଣୀ;

ସମୟ ତାଙ୍କର ପାଖରେ ନାହିଁ

କଥା ଦି ପଦ ବି କହିବା ପାଇଁ;

ପାଠ ପଢା ଟା ତ ବିରାଟ କାମ

ରୁଟି ଦିପଟ ତ ପାହାଡ ସମ;

କରିବାଟା ନୁହେଁ ଶୋଭା ବର୍ଦ୍ଧନ

ଲାଗଇ ତାଙ୍କର ନୁହେଁ ଏ କାମ;

ହୋଟେଲ ଖାଇବା ବଢିଆ ଭାରି

ପାକୁଆ ପାଟି ମୋ ନପାରେ ଜାରି;

ପାଚିଲା ପତର ଖସିବା ବେଳ

ଅନ୍ନ ମୁଠେ ପାଇଁ ଆମେ ବିକଳ;

ବୁଢୀ ତୁ ଟିକିଏ ସଳଖ ଅନ୍ଟା

ମୋ ପାଇଁ କରିଦେ ରୁଟି ଦୁଇଟା;

ଅଜା କଥା ଶୁଣି ଆଈ କହିଲା

ଯିବାର ବେଳ ତ ଆମର ହେଲା;

ଦୁଃଖ ଖାଲି ରହିଗଲା ଏତିକି

ପିଲାଙ୍କ ମୁଖ ରେ ଖୁସି ନଦେଖି;

ଲାଗେ ବେଳେବେଳେ ବଞ୍ଚିଛୁ ବୋଲି

ଦାୟିତ୍ବ ତାଙ୍କର ବଢୁଛି ଖାଲି;

ଡାକୁଛି ତେଣୁ ହେ ଜଗତ ନାଥ

ନିଅ ଆମ ପ୍ରାଣ ଦିଅ ହେ ସୁଖ;

ଆମ ଭାଗ୍ୟ ପରି ନଗଢ ତାଙ୍କୁ

ଆତ୍ମା ଆମ ତାଙ୍କ ଶୁଭ ମନାଶୁ ॥॥

।। ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ ।।