ବଧୂ

ଦୁହିତା ଜନମ ଦୁଇ କୁଳ ହିତା 

  କେବେ ଖରା କେବେ ଛାଇ 

ସଂସାର ଭିତରେ ଘର କରିଥିଲେ 

    ପଥର ପଡିଲେ ସହି   ॥ 

ଦୁହିତା ଭଗିନୀ ଜାୟା କୂଳବଧୂ 

   ଜନନୀ ରୂପଟି ତୋର 

ସବୁରି ମନକୁ ନେଇ ଘର କଲେ 

   ସଂସାର ହୁଏ ସୁନ୍ଦର   ॥ 

ମନରେ କପଟ ନ କରି ଉଚ୍ଚାଟ 

    ସହି ସବୁ ସୁଖ ଦୁଃଖ 

ସଭିଁଙ୍କୁ ନିଜର କରିବା ଶିଖିଲେ 

   ଜୀବନେ ମିଳଇ ସୁଖ   ॥ 

ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କୁ ମାଆ ବାପା ଭାବି 

   ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ ଦେଲେ 

ଚଳନ୍ତି ଠାକୁର ସଂସାରରେ ସିଏ 

   କୋଟି ପୂଣ୍ୟ ଫଳ ମିଳେ  ॥ 

ନଣନ୍ଦଙ୍କୁ ଯିଏ ଭାବଇ ଭଉଣୀ 

   ଦେବରକୁ ନିଜ ଭାଇ 

ଦେଢ଼ଶୁରଙ୍କୁ ଯେ ପିତୃ ତୁଲ୍ୟ ମଣେ

    ଅଖଣ୍ଡ ସୁଖ ଭୋଗଇ   ॥ 

ସ୍ଵାମୀକୁ ଭାବଇ ପରମ ଈଶ୍ଵର 

   ବନ୍ଧୁ ସଖା ସହୋଦର 

ଅହିସୁଲକ୍ଷଣୀ ଅଟେ ସେହି ନାରୀ 

   ସୁନ୍ଦର ତା'ର ସଂସାର   ॥