ଅନୁଚ୍ଚାରିତ ଅଭାବ

ନିଝୁମ ରାତିର

ନିଃସ୍ତବ୍ଧ ପ୍ରହରରେ

ଇଏ କି ଅଦ୍ଭୁତ ଭାବନା

କରାଘାତ କରେ,

ହୃଦୟ ଦର୍ଜାକୁ ମୋର ?

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ !

ଉଜୁଡ଼ା ବସନ୍ତରେ

ସବୁଜିମାର ସାକାର ସ୍ୱପ୍ନ,

ରୁଦ୍ର ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ

ହାବୁକାଏ ଶୀତଳତାର ଆଶ୍ଲେଷ,

ବର୍ଷୁକ ଆଷାଢ଼ରେ 

ମେଞ୍ଚାଏ ଶୁଖିଲା ଭୂଇଁ,

ଉଦର ଜ୍ୱାଳାକୁ

ଥାଳିଏ ସରୁ ଅନ୍ନ.......

ଆଉ କ'ଣ ବା ଦର୍କାର ?

କିନ୍ତୁ, ତଥାପି ରହିଯାଏ ଅଭାବ !

ତେବେ ବି ମେଣ୍ଟେନାହିଁ

ମନର ଶୋଷ,

ତେବେ ବି ମରେ ନାହିଁ

ଭୋଗର ଭୋକ,

ରହିଯାଏ ଅଭାବ ତଥାପି।

ବିବେକୀ ଠାରେ ମାନବିକତାର ଅଭାବ,

ଜୀଅନ୍ତା ମଣିଷ ପାଇଁ ଜୀବନର ଅଭାବ....!