ଅନ୍ଧାର ଆଉ ବର୍ଷା ରାତି

ଅଚାନକ ସେଦିନ ରାତିରେ ବର୍ଷା ଆସିଲା

ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ

ଗୋଟିଏ ଛାତ ତଳେ

ବସିଥିଲୁ ଖୁବ ପାଖାପାଖି ହୋଇ

ମୁଁ କହିଲି

ଏ ଚାଲନା ବର୍ଷାରେ ଟିକେ ଭିଜିବା

ଅନ୍ଧାରକୁ ପିଇ ପିଇ

ଆମେ ଦୁହେଁ ମତୁଆଲା ହୋଇ

ସ୍ଵପ୍ନର କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ଭସାଇବା

କେଉଁ ଅଜଣା ଦ୍ଵୀପମାନଙ୍କୁ ।

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଡରିଗଲ ଭାରି

ଏ ଅନ୍ଧାର ଆଉ ବର୍ଷା ରାତିକୁ ଦେଖି

ସାହାସ ହେଲାନି ହଠାତ୍ ତୁମର

ମନ କିନ୍ତୁ ଥିଲା ତୁମର ।

ମୁଁ କହିଲି

ଏ ବର୍ଷା ଖୁବ ସ୍ଵଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ

ଆଉ ଡେରି କରନି

ଏତେ ଡର ବା କାହିଁକି

ଜୀବନରେ ଆମେ ପଣ କରିସାରିଛେ

ମିଶି ଦୁହେଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ

ଭରଷା ଦେଲି ମୁଁ ତୁମକୁ ।

ଅନ୍ଧାର ବଢିବାରୁ ମହମ ଭଳି ତରଳିଗଲ ତୁମେ

ପହିଲି ଆଷାଢର ମାଟି ବାସ୍ନାରେ

ବାସ୍ନାୟିତ ହେଲା ତୁମ ଦେହ

ବଢାଇଲ ପାଦ ଚିପି ଆଗକୁ ତୁମେ ।

ତୁମେ ଆଉ ଆଗ ପରି ନଥିଲ ଲାଜକୁଳା

ପାଣି ଫୋଟକା ପରି ଜାଣିଶୁଣି

ବଦଳାଇ ଗତିପଥ

ହଜାଇ ଦେଲ ତୁମେ ତୁମ ଆତ୍ମସତ୍ତା

ମୋ ଉପକୂଳେ ଆସ୍ତେ ଆଉଜି ପଡି ।

ମୁଁ ଉତ୍ତରକୁ ତୁମେ ଦକ୍ଷିଣକୁ

ତୁମେ ପୂର୍ବକୁ ମୁଁ ପଶ୍ଚିମକୁ

ମୁହଁ କରି ଦୁହେଁ ଚାହିଁଲୁ

ଗୋଟିଏ ଅନାଗତ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ।

ସେଇ ଦିନୁ ତୁମେ ଅହରହ ଖୋଜି ବୁଲିଲ

ଅତି ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ

ଅନ୍ଧାର ଆଉ ବର୍ଷା ରାତିକୁ

ସବୁବେଳେ ମୋ କାନ ପାଖେ କହିବୁଲିଲ

ଦୁଷ୍ଟାମି ଭରା ଆଖିରେ

ଏ ଚାଲନା

ଆଉ ଥରେ ସେ ବର୍ଷାରେ ଭିଜିବା ।