ଅଜଣା ଏ ସହର

ଅଜଣା ଥିଲା ଏ ସହର

ଆଉ ଆଖୋଜା ଥିଲି ମୁଁ ତା ପାଖରେ ।

ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଭୀ ଅଟ୍ଟାଳିକା ସବୁର ଫାଙ୍କରେ

ଖୋଜି ନେଲି ଚେନାଏ ଆକାଶ

ଆଉ ଶୋଷି ନେଲି କିଛି ପରିମାଣର ଖରା ।

ହେଉ ପଛେ, ଓଦା କରିନେଲି

ମୋ ଅଠାଳିଆ ତଣ୍ଟିକୁ କେଇ ବୁନ୍ଦା ଅମ୍ଳ ମିଶା ବରଷା ପାଣିରେ ।

ଚିହ୍ନିବାର ଭୋକ ନେଇ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ ହେଲା ବେଳେ

ଗିଳି ପକାଇଲି, ଆଖି ଝଲସା ଯାନବାହାନ ର

ନିର୍ଗତ କଳା ଧୂଆଁ କିଛି ।

ଗାଆଁ ଛାଡିଲା ବେଳେ ଛାଡି ଆସିଥିଲି

ରାତିର ତାରାଙ୍କିତ ଆକାଶ

ଆଉ ପୁନେଇଁର ରୂପା ଚାନ୍ଦକୁ।

ଆଉ ଏଠି ଆସି ଆଦରି ନେଲି

ଟ୍ରାଫିକ୍‌ ପୋଷ୍ଟର ନାଲି, ହଳଦୀଆ, ସବୁଜ

ଓ ଠା ଠା ର ନିଅନ୍ ଲାଇଟ୍ ସବୁକୁ ।

ଭୁଲି ଗଲି ଆମ ଗାଆଁ ସେଇ ଲଣ୍ଡା ପାହାଡ ପଛର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁକୁ,

ଫଗୁଣର ରଂଗ ଛାଡି

ବୋଳି ହୋଇଗଲି ଦେହ ସାରା ଆଭିଜାତ୍ୟର ରଂଗ ।

ଜାଣି ନେଲି ଏ ସହରକୁ

ପଢି ନେଲି ତାକୁ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ଶେଷ ଅଧ୍ୟାୟ ଯାଏଁ ।

ଏ ସହର ଆଉ ଅଜଣା ରହିଲା ନାହିଁ

ହେଲେ,

ମୋ ମନ ଭିତରେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ଆଗପରି, ଅଖୋଜା ରହି ଗଲି ମୁଁ ଏ ସହର ପାଖରେ ।।