ଆସ ଗୋ ମୌସୁମୀ ଆସ

ସହି ହେଉନାହିଁ ଆଉ ଏ ରୁଦ୍ର କଷଣ,

ଫାଟିଲା ମେଦିନୀ ପୁଣି ଭାଙ୍ଗିଲା ପାଷାଣ;

ଶୋଷିନେଲା ଜଳରାଶି ସୁରୂଜ କିରଣ,

ଭୂମି ହେଲା ଜଳଶୂନ୍ୟ ନୀରସ ପରାଣ !

ଆସ ଗୋ ମୌସୁମୀ ଆସ;

ଢାଳିଦେଇ ତୁମ ଶୀତଳ ପରଶ

ହଟାଅ ଗ୍ରୀଷମ ଝାସ ।

ତ୍ରାହୀ ତ୍ରାହୀ ଡାକିଲେଣି ସର୍ବ ଜୀବକୁଳ,

ଶୁଖିଲାଣି ପୁଷ୍କରିଣୀ ଶୁଷ୍କ ପଦ୍ମଦଳ;

ପଡିଲାଣି ହାହାକାର ଆଖି ଛଳଛଳ,

ଭାଙ୍ଗିଲାଣି ମଣିଷର ଦେହ ମନୋବଳ !

ଆସ ଗୋ ମୌସୁମୀ ଆସ;

ଝରେଇ ଦିଅ ଗୋ ଝରଝର ବାରି

ଘର୍ମଦୁଃଖ ହେଉ ନାଶ ।

ଚାତକ ଆକାଶେ ଚାହିଁ ମଉନେ କାନ୍ଦଇ,

ବତକ ଶୁଖିଲା ପଙ୍କେ ଡେଣା ପିଟୁଥାଇ;

ମଣ୍ଡୁକର କେଁକଟର ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁନାହିଁ,

କେତେ ଯେ ଜୀବନ ଯାଏ ଜଳ ଟୋପେ ପାଇଁ !

ଆସ ଗୋ ମୌସୁମୀ ଆସ;

ସକଳ ଜୀବର ଲୁହ ନେଇ ତୁମେ

ଓଠରେ ଦିଅ ଗୋ ହସ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ଧରଣୀ ରାଣୀ ଦିଶେ ଅସୁନ୍ଦର,

ସବୁଜ ବନାନୀ ଦିଶିଲାଣି ଭୟଙ୍କର;

ମନେ ବସା ବାନ୍ଧିଲାଣି ମରୁଡିର ଡର,

ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଲାଣି ଅପେକ୍ଷା ଆମର !

ଆସ ଗୋ ମୌସୁମୀ ଆସ;

କୋଟି କୋଟି ଜୀବ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଅଛନ୍ତି

ମେଣ୍ଟାଇ ଦିଅ ଗୋ ଶୋଷ ।