विरह

दुःख आहे आम्हास । नाही भेटू ते शकत ।।

संकटाचा पारा । चढला वरती ।। १ ।।

वाटत होती गोष्ट लहान । घेतले लाखोंचे प्राण ।।

हा करोना जाईल कधी? । माहीत नाही ।। २ ।।

आठवण येते तुझी फार । जाता येत नाही बाहेर ।।

आत्ता आम्हा मानवांना । आहे तुझाच आधार ।। ३ ।।

तूच आहेस मार्गदर्शक आमुचा । माझा सखा ।।

विनंती करीतो मी । संपव या विरहाला ।। ४ ।।

आत्ता सहन होत नाही विरह । क्षमा कर आम्हा ।।

मान्य तुझे अस्तित्व । कर नष्ट करोनाला ।। ५ ।।

तुची मित्र खरा माझा । जगण्यातला आधार ।।

भाऊ म्हणे तुची प्रारंभ । नि अंत ही तू ।। ६ ।।