वात्सल्याचा झरा

ओठांचे हास्य दिलेस, तू जीवन माझे आई, मायेच्या उबेस मुकले, जाण्याची केली घाई!

वादळ वारे आले गेले, पाठीशी अचल उभी, शीतल चंद्रमाच जणू,त्या मळभल्या नभी!

थोर ऋण न फिटणारे,सृष्टीची दिव्य कमाल, कवचापरी अभेद्य हा,मायेचा परिघ विशाल!

वात्सल्य झरा निखळ, ममतेचा अक्षय ओघ, वाहतोय संस्काररूपी, राहिल अमर, अमोघ!