संदूक

संदुक माझी माळ्यावरची

 हळूच उघडून बघताना

सोन्याचे दिन आज आठवले

 धूळ त्याची उडताना

मी लिहिलेले प्रेमपत्र ते

 धुंद मोहरून जाताना

मधले काही शब्द पुसटले

अश्रूमधे भिजताना

नव्हता तेव्हा फोन उशाशी

 नव्हते शब्दही हळवे

नजरेमध्ये प्रेम दाटले 

कधी कसे तरी कळवे

दोन शब्द ते पत्रामधले

 छातीशी कवटाळे

कुणी पाहिले चुकुन कधी

 तर पुढे उभे घोटाळे

आज एकटा झाडाखाली

मुकाट भूत होत प्रेमाचे

तु नसताना समोर ठेवून

 पत्र तुझे मी वाचे

मोहरलेले, क्षण होते ते

आठवात रुतलेले

आज राहिले बनून संदूक 

आसवात भिजलेले