निरभ्र आकाश...

निरभ्र आकाश मनाचा अवकाश ,

पेटवल्या त्यात महत्वाकांक्षी ज्वाळा,

जळून राख झाल्या मनीच्या तारका,

निर्मळतेला गेला तडा सारे दुःखात होरपळा...

बेचिराख स्वप्नांच्या चिता,

डोंब उसळलेला भावनेचा ,

निपचित पडलेला घाट आठवांचा ,

होणारी धुमसन उठणारा धूर मनी तारकांचा ...

धाव धाव आयुष्याची ,

नाही आराम नाही श्वास सुखाचा ,

कोंडमारा सारखा दाब वाढतोय समाजाचा,

शेवट सुंदर नारंगी लाटा वाहवत नेतात ,

आणि तो चिरनिद्रेत विलीन झालेला अनंताचा...

संपता संपता नवांकूर फुटतो ,

निर्धारालाच माझ्या आग करतो,

लाथाळतो त्या फुलांनी सजलेल्या सुखाच्या शेजेला ,

बाकी सगळ्यांची राख आसमंती उडवतो ,

सज्ज पुन्हा एकदा नव्याने आव्हानाला ...