निरागसतेची भुक

कशी ओंजळी रिकामी

तुझ्या पोटाची अजूनही

भीक भागवते भूक जरी

पण मन उपाशी तरीही

तुझ्या कुशीतल्या झोपेची

सर बिछान्याचीही नाही

डोळे दमले किती तरी तुझे

श्वास जागा उशाशीच राहि

माय गेली रडतच जेव्हा

तुझ्या हातात मी होतो

तिच्या शब्दाची माया तेव्हा

तुझ्या आसवाने पीत होतो

लढतोय जगणे माझ्यासाठी

तुझा घास कोरडाच राही

किती पोसशील रे मलाच

तू तर काही जगलाच नाही

प्रश्नांची उत्तरे ना सोडवे

तुला, मला अन त्यालाही

जगणे हे रोजचेच म्हणून

मला आता प्रश्नच पडत नाही

एकदातरी भेटावयाचे आहे

जाऊन त्या विधात्यालाही

जीवनाचे लक्तरे सारी आता

पुन्हा नव्याने जगवत नाही

कितीदा पाण्यातली पोळी

त्यातच मग विरूनच राही

दुधातच का संपलो नाही

हि एकच खंत मनी राही

खळगी बुजवता आयुष्याची

पोटात ओला हुंदका येई

अखेरच्या आता एकच 

शांत झोपेची वाट मग पाही