माझा बाप शेतकरी...!

घर चालवितो त्याचे अंगघामाच्या नाण्याने 

त्याने भिजवली सारी धरा डोळ्याच्या पाण्याने

त्याच्या रिकाम्या पोटाने पॉट जगाचे भरतो

साऱ्या विश्वाचा पोशिंदा का तो भुकेला मारतो

किती कठीण असतो त्याचा जीवन प्रवास

जीव असून जगाचा असे गली त्याच्या फास

धीर खचू नको देऊ माझ्या शेतकरी राजा

दिस येईल तुझाही देव पाहतोय माझा

(आता मी देवाकडे वळून पुन्हा देवाला प्रश्न विचारतोय की)

रीती झोळी भरतांना छप्पर फाडून देतोस प्रश्न बळीराजा पुसे तेव्हा कुठे हरवतोस?

लोक म्हणतात देवा तू रे माणसात आहेस

मग जगता जगता जीव स्वतःचा का घेतो?

सर्व तुझ्याजवळ असून बाली त्याचा का मागतो?

बळी स्वतःचा देणारा बळीराजा म्हणवतो?

नको सुनं ते आभाळ आता पाऊस तू पाड 

जोड पुन्हा नवे नाते नको कूस ती उजाड

गोड बातमी येऊ दे माझ्या धरणाच्या पोटी

ओंजळ सोनेरी करून धान्याने भर तिची ओटी

आशा खूप नाही देव दोन घास दे गिळाया

फक्त मूठभर धान सुखी जीवन जगाया

आता विनंती एकच,की त्याच्या दारी आनंद फुलू दे

त्याच्या कोरड्या अंगणी पीक सुखाचे डोलू दे..!