गोळाबेरीज

आयुष्याच्या संध्याकाळी, सूर्यास्ताच्या साक्षीने विसावले दोघे क्षणभर,

 निवांतपणा लाभला अखेर जीवास पळभर.

तेवते निरांजन देवघरात ,

निरव शांततेचे ते मूक साक्षीदार.

धूसर झाल्या आठवणी स्मृतिपटलावर,

पसरले जाळे सुरकुत्यांचे अंगावर ,

परी उमटले नाही जाळे आठयांचे कपाळावर.

नाही सोडले उसासे , नाही वाहले अपेक्षांचे ओझे.

समाधानी , तृप्त आयुष्य तयांचे,

राग- लोभ धरणे नाही जमले तयांसी

म्हणुनी आयुष्याच्या संध्याकाळी नाही पडले एकाकी.

भूतकाळास न कवटाळिता उराशी,

केले वर्तमानास सुगंधी.

गोळाबेरीज केली असता, उणे झाले नाही काही,

 मात्र प्रेमाची शिल्लक राहिली बाकी काही.