एकटेपण
एकटेपण
या वर्षाला विठुराया , नाही म्हणे वारी ,
सांग ना!ही गोष्ट, खोटी आहे की खरी?
खरी असेल ना, तर मात्र कठीण आहे तुला,
रहाणार कसा वर्षभर तू ,न भेटता आम्हाला?
रखुमाई पण नाही ना, शेजारी उभी बोलायला ,
हा विरह आता तू , सांगणार तरी कोणाला ?
पालख्या, दिंड्या, टाळांचा कल्लोळच नसेल देवा ,
हा अनुभव माऊली, आपल्या दोघांनाही नवा.
या महामारीने आपली, भेट तोडलीय दोघांची ,
कोण तो कोरोना, तुझ्यासमोर काय अवकात त्याची?
बघ हा डाग, तुझ्यावर लागणार आहे विठ्ठला ,
कारण तुच म्हणतोस स्वतःला, भक्तांचा मी भुकेला.
आम्ही काय!डोळे मिटताच, तू उभा ठाकतोस ,
साजिऱ्या रूपात, मन्चक्षूंसमोर अवतरतोस.
मनाने पोहोचतो , तुझ्या पायाशी क्षणभरात ,
तू मात्र एकटा पडलायस, दु:ख इतकंच मनात.
पुढच्या वर्षाला मात्र देवा, हे हवय संपायला ,
दोन वर्ष वारीशिवाय, तुलाच लागतील सोसायला.
"विनाशायचं दुष्कृताम् ब्रिद, आठवायला लाग आता ,
विश्वात पसरलेल्या महामारीची, कर एकदा सांगता.