धाडसी मावळे

शौर्याने स्फुरल्या बाहू

रगारगात सळसळले रक्त

जेव्हा आमच्या राजाने 

हाक दिली फक्त 

निधड्या छातीचे आम्ही

दऱ्याखोऱ्यांचे रहिवासी

आमच्या नसानसांत शूरपणा

आहोत आम्ही धाडसी 

भवानी मातेचा आहे आशीर्वाद 

हजारोंची फौज लावू उधळून

जरी तुटला श्वास नि

हात पायही गेले निखळून 

हात आईचा फिरतो 

पाठीवरून जेव्हा 

कारभारणीच्या डोळ्यात

अश्रू उभे राहतात तेव्हा 

सोडत नाहीत 

पोरंबाळं हात 

पण शत्रूला 

द्यायची असते मात

दाखवून शौर्य रणांगणावर 

खेळतो रक्ताची होळी

फत्ते करुनि मोहीम 

परततो घरी

शाबासकीचा हात माझ्या राजाचा 

देऊन जातो उभारी

धन्याची चाकरी माझ्या 

साऱ्या जगतात भारी

धाडसाचे धडे गिरवले 

लहानपणापासून आम्ही

शौर्य रुजते इथल्या मातीत

कशाची नाही कमी