आयुष्य

होती ती एक काळोखाची रात 

नियतीने काय लिहिले होते नाही माहित त्यात 

का बरे केला तिथेच दैवाने माझा घात 

क्षणात एका विझली पंचप्राणाची वात

क्षणभंगुर जीवन हे नाही

कोणताच भरोसा 

मृत्युवरी पण मृत्यु म्हणून मी

भरोसा ठेवू तरी कसा 

धावला कितीही दूर तरी 

सिंहाचे भक्ष्य बनतोच जसा 

कुणी खेळणारा, बागडणारा

लहानगा कुणी ससा

नाकारल तरी ते आहे तितकेच खरे

कधी तरी तो यमराज ठोठावील माझं दार 

राहिल मागं नातेवाईक,

पैसा, मोठाली घर 

तिरडीला हात देतील 

फक्त माणसं चार

हा खोटा अहंकार इथे

नाही कुणाचा टिकला 

कवडीमोलाने हा जीव 

मृत्युला विकला

गळतोच आंबा जेव्हा

तो असतो पिकला 

पण माणूस जगणे 

आजवरी नाही शिकला

हे स्वप्न होते, कळले 

आली जेव्हा जाग 

जीवनासोबत तर 

ईमानाने वाग

नाही पुसू शकत कुणी शहाणा चंद्रावरील डाग

मरणातून जीवन शिकले 

जेव्हा आली मला जाग