आस

तुझी आठवण काडून पावसा 

बेजार जीव झाला होता

आनि सकाळी सकाळी सात वाजता 

अंगरखा हा चिंब घामाने भिजला होता

प्रत्येक ढगांमध्ये तुला शोधताना 

पिकाच्या जीवाची आस होती

तू नाहीस पडलास तर पावसा

शेतातल्या पिकांची राख होती

थोडातरी पडशील म्हणून 

आनि देशील जीवाला जीव पावसा

जगण्याची हिंमत माझ्या पिकाला

एवढा ठाम विश्वास होता

तू येणार म्हणून सांगताना 

विश्वासाने छाती फुगत होती

मात्र तुला वेळ देताना पावसा

जीवाची घालमेल होत होती

तू पण पावसा आत्ता आगलीकच करतोस 

माणसाच्या मनाप्रमाणे तू पण कुठेही कसाही भटकतोस

आम्ही कुठे म्हणतो तुझेंच चुकते

पण पावसा बघ की सारे कसे इस्टकटले