आई, माय

जीवापाड प्रेम करणाऱ्या जोडीदाराचा अंश,

सजवून घ्यायचा आपल्या काशीच्या उबेत,

आणि मग आकंठ बुडून जायचे,

 त्या न पाहीलेल्या जीवाच्या मायेत

शरीर आणि मन किती रिकामं असत हे,

छोटसं हृदय स्वत:च्या उदरात तेव्हाच कळतं,

ती खेळकर, खोडकर पाऊलं जाणवतात जेव्हा स्वत: मध्ये, 

"मी" पण संपून , आईपण तेव्हाच कळतं

आईपण असतं घोघावत्या वादळासारखं,

स्वत:लाच माहीत नसलेली स्वत: अमर्याद शक्ती,

 आणि पुर्वी कधीच न अनुभवलेल्या

असंख्य काळजी आणि भीतीचं,

त्याला त्याच ताकदीने समोर जायचं असतं,

स्वत:ला हरवून बसण्यासाठी नाही,

तर स्वत:ला नव्यानं शोधण्यासाठी