સંસારનો સારથિ

ભીડમાં ય હવે એકલું લાગે,

ને રણકાર પણ ઘોંઘાટ લાગે ! 

અજવાળે ય અંધકાર ભાસે,

અંતર ને અહીં કોણ ચકાસે ? 

મન મૂકીને વરસી રહ્યા મેઘ,

તો'ય આ આતમ કેમ તરસે!?

હૃદય ભર્યુ એટલું કે બાજ્યો ગળે ડૂમો,

માંહ્યલો તો'ય ખાલી-ખાલી ભાસે ! 

મેઘધનુષના રંગોની ઉછળી રહી છોળો, 

છતાંય સર્વત્ર કો બેરંગ દીસે ? 

ઉહાપોહ ભલે મચી રહ્યો સઘળે,

અંતઃપટ ભેંકાર ભાસે !

સંધ્યા ખીલી છે સોળે કળાએ,

કરમાયેલ કાળજાનો વાંચનાર કોણ થાશે ? 

વિશાળ આ સંસારનો પટ, ને સામે દશે દિશાઓ

આ ચક્રના ચકરાવામાંથી ઉગારવા,

શ્રી કૃષ્ણ સમો મારો સારથિ કોણ થાશે ?